De meeste mensen denken bij het zinnetje ‘De grote dag’ misschien aan trouwen, maar voor mij betekende dit dat ik vandaag vertrok naar Suriname. Om half 6 ging de wekker, zodat ik nog de aller-allerlaatste dingen in mijn koffer kon stoppen. Eenmaal beneden bedacht ik op het laatste moment nog even dat ik mijn eigen kussen meewilde. Maar, mijn koffer zat eigenlijk al helemaal vol. Dus, eerst zelf ploeteren en zweten om dat ding dicht te krijgen, maar nee hoor. Vroeg opstaan is al niet helemaal mijn ding, laten we zeggen dat ik geen ochtendmens ben, en dan moeten dingen ook nog niet gaan zoals ik ze graag wil? Conclusie: even een chagrijnig momentje. Gelukkig zijn er dan vaders: zij kunnen dit wel! Dankjewel pap! J Ik deed mijn slaapkamerdeur dicht en ik dacht nog: ‘Tot over drie maanden!’ Een kwartier na planning zaten we in de auto, om 6.45 uur welteverstaan. Wat een vroegte. Gelukkig zijn er niet veel mensen die zo vroeg op reis gaan, dus het was mooi rustig op de weg en we konden fijn doorrijden. Toen zag ik in mijn ooghoek steeds vaker het bordje: ‘Amsterdam, 30 kilometer, Amsterdam, 20 kilometer, Amsterdam 10 kilometer.’ Schiphol kwam in beeld en toen we uit de Schipholtunnel kwamen had ik het toch even moeilijk. Coline zei: “Jaaa, ik ben jaloers, je zit daar op een mooie plek in een warm land “ enz. enz. Toen zei ik: “Ja, maar wel zonder de mensen die ik het liefste om me heen heb!” Ja hoor, de eerste tranen rolden over mijn wangen. Ik kon nog even tegen Jesse aankruipen dus dat deed ik maar. Eenmaal op Schiphol was ik in de stress. Was het nu vertrekhal 1 of 2? Of 3? Helemaal in gedachten liep ik voorop, waardoor ik niet doorhad dat er nog meer mensen achter mij liepen. Ik was totaal verrast dat ineens Joëlle en Sanne voor mijn neus stonden, dus ja, weer huilen. Ik had helemaal niet verwacht dat het me zo veel zou doen. We liepen verder, weer een stressmoment. Was mijn koffer nu te zwaar of niet? Ja hoor, natuurlijk. Te zwaar. In de stress weer die koffer open en eruit gehaald wat ik kon missen. Dat deed ik in de extra koffer, deze hadden we erbij ‘gekocht’ zodat we onderwijsmiddelen erin konden stoppen, zoals papier. Je begrijpt dat we daarna dus weer op mijn eigen koffer moesten gaan zitten om hem dicht te krijgen. Ge-nie-ten. Samen met Eline besloten we om dat rotding maar meteen te ‘droppen’ zodat we daar geen zorgen meer over hadden. Hierna gingen we een kopje koffie drinken, niet te lang, want door al dat wachten in de rijen was er al bijna het moment van afscheid nemen. Het moment kwam steeds dichterbij en ik begon me steeds wat rotter te voelen. We liepen naar beneden, naar de douane. Daarvoor was de speciale Kiss en Goodbye plek. Daar moest het dan gebeuren. Wat vreselijk om je ouders en je familie te knuffelen als je weet dat het voorlopig de laatste keer is.. En je raadt het al: weer huilen. Dat was gelijk ook de laatste keer, al dat gehuil is nergens goed voor joh. Eenmaal door de douane kochten Eline en ik nog een aantal flesjes water en daarna konden we meteen het vliegtuig in. De pijp uit J, zoals Jesse zou zeggen.

9 lange uren van zitten braken aan. Veel leuks kan ik hier niet over melden, behalve dat ik naast een Surinaamse vrouw zat, die me vanalles kon vertellen over het land. De WC maakt een heerlijk geluid waar je je elke keer weer rot van schrikt en ook waren de stewardessen aardig, maar laten we de hoofdzaken van de bijzaken scheiden nu. J

Na een heel eind van alleen maar blauwe ondergrond zagen we opeens wat groens: we vlogen boven Suriname! We zagen bomen, bruine meertjes en korte wegen met veel auto’s. De landing werd ingezet en het lange wachten was eindelijk voorbij. Coline vertelde me over het moment dat je uit het vliegtuig stapt. Dat moet je onthouden, een klap in je gezicht van warmte. En dat was zo! De warmte werd onderbroken door een harde regenbui dus we konden rennen met onze handbagage richting de douane. We werden meteen met onze Nederlandse neus op de Surinaamse feiten gedrukt: het gaat hier allemaal wat rustiger aan. Het duurde dan ook 2 uur voordat we vanaf het vliegtuig richting onze kamers konden. Maaaar, wel een gave stempel in ons paspoort! J
We zagen een vrolijke man met onze namen op een bordje die ons naar ons huisje ging rijden. Een extra stoel werd voor Mark opgezet, die mocht helemaal achterin, gepropt tussen alle koffers, ha-ha, lekker Mark! Niet alle spullen pasten in de auto. Mijn handbagage koffer was ineens over. Een andere taxi-man zag zijn kans en wilde er zomaar met mijn koffer vandoor gaan. Ik schrik me lam, maar onze chauffeur, Chico, legde hem op een vrij duidelijke manier in het Sranantongo uit, dat dit niet de bedoeling was. Thanks, Chico! Ons was verteld dat de reis naar onze kamers in Paramaribo een halfuurtje duurde, maar je snapt het zeker al wel: alles op het dooie gemakje, rustig aan. 1,5 uur zaten we opgepropt in de auto. Wel met lekkere airco! Onderweg hebben we erg gelachen met Chico. Hij zou een vrouw regelen voor Mark en ook kwamen we achter een aantal leuke weetjes. Zo hebben, volgens Chico, de Surinaamse taxichauffeurs geen vrouw, omdat de vrouwen anders te jaloers zijn op de meisjes die de man dan rijdt. Ook rijden ze hier links en geven ze dus voorrang aan de mensen die van links komen. Zou je denken. Niet dus, iedereen neemt de voorrang en af en toe zaten we echt geschokt om ons heen te kijken, terwijl Chico en de andere chauffeur lekker aan het bellen waren tijdens het rijden. Je moet er geloof ik maar niet te veel bij stil staan. Halverwege meldt Chico ineens dat ie wegmoest, er zou een andere chauffeur komen. Deze was minder leuk, maar reed wel mooi door! Na 1,5 uur kwamen we aan bij onze kamers en kregen we de sleutels. Ik lig naast Eline, op de eerste verdieping. De foto’s op de website van ons huis zagen er heel wat beter uit dan hoe het er hier uitziet. Ik heb het geprobeerd wat op te leuken door veel foto’s op te hangen, maar je kunt wel stellen dat er erg veel (bijna) van ellende uit mekaar valt. De douche hier past denk ik vijf keer in onze douche thuis. Nu moet ik hier wel bij vermelden dat onze douche wel groot is, haha. Leuke bijkomstigheid: warm water kennen ze hier niet. Koud douchen dus! Hier zag ik erg tegenop, maar vandaag ben ik hier op teruggekomen! Wat kan het ongelooflijk warm zijn zeg, dan is een lekkere koele douche best fijn! Een korte nachtrust volgde, waarin ik veel appte met Eline of zij al sliep. Intussen kwam mijn nieuwe vriend tevoorschijn: een gekko. Wat was ik blij dat ik veilig in mijn klamboe lag! Ze doen niks, ze eten vaak de beestjes op, maar die beesten hebben wel een mega schrikeffect hoor!

Vandaag hebben we het rustig aan gedaan, zoals een echte Surinamer het zou doen. We zijn lopend naar de Chinees geweest. Als je denkt dat we hier babi pangang hebben gegeten, dan heb je het mis. Bijna alle winkels zijn eigendom van Chinezen. En wij maar denken ik het vliegveld: ‘goh, die eeuwige Chinezen met hun camera’s en hun petjes..’ Waarschijnlijk hebben zij het beter voor elkaar als ik in dit hok J.

We zijn naar de markt geweest en zijn nog in een andere supermarkt geweest om alle nodige zaken te kopen. Hierbij kan ik vermelden dat er snoep in overvloed is! Goed nieuws voor Ge! Daarvoor hebben we nog even Surinaamse dollars gepind. 400 SRD voor ongeveerd 100 euro. Vanmorgen heb ik nog even kunnen skypen met Jesse en met de rest thuis, dat was erg fijn.

Nog een paar weetjes op een rij:

-We wonen nu in een huis dat hiervoor een huis was voor de meisjes van lichte zede. Hoeren dus. Zo ziet het er ook wel uit. Wijzelf doen hier echter niet aan mee :)

-In het vliegtuig zijn we volgestopt met allerlei lekker eten. Van Surinaamse roti naar ijs, we hadden het goed voor mekaar.

-De winkels hier zijn allemaal open tot ’s avonds 11 uur en gaan ’s ochtends vroeg al weer open. Die chinezen hebben weinig rust.

-Het is hier op z’n warmst ongeveer 30 graden. ’s Avonds koelt het af naar een graad of 25. We mogen niet klagen!

Dit was het voor nu! Vanavond gaan we zelf koken en lekker buiten zitten. Ik wil jullie allemaal bedanken voor jullie kaartjes en alle berichtjes die ik heb gekregen. Het is erg fijn om te weten dat er veel mensen betrokken zijn en dat je er niet alleen voor staat! J (nee, ik zal nu niet gaan huilen..)

I’ll keep you posted!

Liefs van mij.