Lieve allemaal,

De dagen vliegen voorbij en ook de nachten worden steeds beter! Het bed is toch niet vergelijkbaar met mijn eigen, maar met een beetje creatief denken ligt het nu eindelijk wat beter. Ik begin steeds meer te wennen en mijn draai te vinden, iets waar ik aan het begin nog erg naar op zoek was. Het fietsen blijft echter een dingetje. Het is de ene dag namelijk heel anders dan de andere dag. Vaak fietst Mark voorop, omdat hij de weg weet, maar dan krijgen we geen voorrang, haha. Alleen als er een meisje voorop fietst krijgen we voorrang. Trouwens, ze vallen hier alleen op meisjes die er niet uit zien als een dun scharminkel. (No offence natuurlijk tegen mijn mede dunne reisgenootjes :)Ik maak dus vollop kans hier! Maar, gelukkig ben ik al voorzien :))

Vrijdag was het hier Holi Phagwa. Ik schreef al in mijn vorige blog dat dit het Hindoestaans nieuwjaar is en een soort collorrun, maar dan zonder het run-gedeelte. We hadden allemaal een t-shirt gekocht met daarop de tekst “Subh Holi”. Wij zouden op de Belt “geseegnt ne-ij joar” zeggen, haha. Met de taxi gingen we naar de Palmentuin, hiervan heb ik al eens een foto geplaatst. Er was een bandje aan het spelen met allemaal vrolijke muziek. De mensen waren allemaal aan het lachen, zingen en dansen. Erg fijne sfeer! En toen begon het. We hadden allemaal een paar busjes verfpoeder, zodat we in elk geval elkaar er onder kunnen gooien (onderlinge frustraties kwijtraken, haha. Geintje natuurlijk.) Met de busjes in de aanslag liepen we de tuin verder in en meteen kwamen er mensen naar ons toe om ons te bekogelen met verfpoeder. Overal waar je keek zag je mensen met gele, blauwe, rode of paarse gezichten. Vaak zaten ze van boven tot onder helemaal in de verf. Ikzelf ook trouwens. Ik zal zo een paar foto’s op mijn site zetten. Er was volop vermaak daar! Op een gegeven moment werd er een wedstrijdje georganiseerd. Een team van ongeveer 8 personen moest een menselijke piramide maken, om zo op ongeveer 5 meter hoogte een pot met frisdrank om te gooien. Degene die dit het snelste deed, was door naar de volgende ronde. Je begrijpt dat dit er erg bijzonder uitziet en dat je constant je hart vasthoudt: je ziet het allemaal zo mis gaan! Daarnaast zag ik hier ook niet helemaal het nut van in, de mensen zaten helemaal onder de pikkende Fernandez. Maar goed, het was erg leuk om te zien! De minister van onderwijs heeft nog een woordje gedaan, maar daar heb ik weinig van onthouden, heeft niet veel indruk op mij gemaakt. :p Helemaal ingekleurd zijn we met z’n vijven naar Zus & Zo gegaan, daar hebben we gegeten. Heel grappig om te zien dat alle mensen helemaal onder de verf zaten. Na het eten zijn we naar het Onafhankelijkheidsplein geweest, daar trad DJ Chuckie op. Heel leuk vond ik dit niet, en ja, dat kon je aan mij zien voor de lokale lezers :p. Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik niet erg goed tegen de warmte kan. Mijn voeten zijn namelijk helemaal opgezwollen en er zit veel vocht in. Het leek net alsof ik mijn enkelbanden had gescheurd, gelukkig voelt het niet zo, haha. Ik ben toch maar even naar de dokter gegaan, daar straks meer over. Rond de klok van 10 was ik het zo zat dat ik mijn huisgenootjes heb kunnen overtuigen om naar huis te gaan. Chuckie was gelukkig al weg en de muziek daarna was minder, dus veel moeite was het niet. Nogmaals dank lieve reisgenoten! :)

Een nacht volledig doorslapen was het gevolg. Ja, ik schrok er zelf ook van. Ik werd gewoon pas om 8 uur wakker (voor de eerste keer). Heftig! Hier moest ik even van bijkomen dus ik ben blijven liggen tot een uur of 11, ghehe.

Zaterdag zijn we naar de markt aan de Waterkant geweest. Zeeeeer bijzonder. Ik dacht dat we in onze wijk veel ‘last’ hadden van mensen die ons naroepen, maar dit spande de kroon. Ik moest er wel erg om lachen. Op een gegeven moment werd er gevraagd: “Ey, ben jij familie van Maxima? Beatrix?” (bedenk hier even een Surinaams accent bij en je kunt er om lachen)

Het minder leuke was dat ze ook aan je gingen zitten en dichterbij kwamen, daar houd ik niet zo van. Op de markt zagen ze ons al aankomen: Blanken!! Alle mensen wilden ons wel wat aansmeren, van horloges tot groenten en van kettingen tot wierook. Op de markt heb ik nog even een trainingsoutfit gekocht. Mama zou zeggen: ‘van dat schoonmaakmiddel?’ Ajax dus :). 30 SRD, dus maar acht euro! Ik hoorde dat Sabrina het goed doet in het doel, dus dan moet ik hier die outfit maar vaak gebruiken om mijn plekje terug te verdienen! :) Trouwens, daarover gesproken. Ik ben me-ga trots op SVBS VR1, die gewoon tot nu toe ongeslagen is! Zelfs gewonnen zaterdag! Oke, de wedstrijd was misschien niet optimaal (heb ik van horen zeggen), maar drie punten zijn het belangrijkst! TOP!

Zaterdagavond zijn we eerst bij een paar meiden geweest die we kenden van de Surinamedag: Britt, Rianne en Laura. Erg leuk om weer bekende gezichten te zien! Dat heeft me erg goed gedaan. We hebben daar een drankje gedaan en daarna zijn we naar het Torarica hotel gegaan. Hier was een optreden van Typhoon. Ik had er eerst nog nooit van gehoord, maar wat een vette muziek! Trompetten en saxofoons er bij, super chill. Op een gegeven moment hoor ik mijn naam met een Surinaams accent, bleek dat de directrice van mijn school daar ook was! Samen even losgegaan op de muziek. Later moest ik toch echt gaan zitten op een stoel, omdat staan te veel druk gaf op mijn voet. Maar dat mocht de pret niet drukken! Echt, geweldig! De andere meiden gingen nog stappen, maar Eline en ik hadden daar geen zin in dus we belden een taxi. Weer een ervaring rijker, wat een bijzonder ventje. Helemaal praten over bijvrouwen. “Ik hou gewoon van vrouwen, ik ben geen homo. Dat weet mijn vrouw ook. Mijn vrouw is wel jaloers maar als ik het stiekem doe dan heeft ze het toch niet door.” Okeeee! Erg bijzonder. Hij nam allemaal weggetjes die Eline en ik niet kenden dus erg op ons gemak voelden we ons niet. Toen we eindelijk in de Koenawaristraat aankwamen stapte hij ook ineens uit. Hij gaat doodleuk naast de weg staan om daar wild te pissen, met de woorden: “Jaaa, in Nederland mag dat niet hè!” Nu werden Eline en ik toch wel een beetje zenuwachtig en van de zenuwen kreeg Eline het slot van de poort niet los. Met bevende handen lukte het en vluchtten we naar binnen. Ik ben mijn kamer niet ingegaan voordat ik zeker wist dat de auto weg was gereden. Brrrr. Niet chill, volgende keer toch een andere taxi bellen! Zondag hebben we lekker rustig aan gedaan en aan het zwembad gelegen, ook wel eens lekker!

Maandag was het dan zo ver: mijn eerste stagedag! Om 6.15 uur ging de wekker al, wat een vroegte. Om 7.00 uur vertrokken Moniek en ik op de fiets richting school. Ik werd ontvangen door de directeur en mocht daarna met haar meelopen naar het auditorium. Daar heb ik voor het eerst de kinderen horen zingen. Wauw. Ik kreeg er kippenvel van, echt heel mooi! Vooral bijzonder, dat er al zoveel geluid uit een klein groepje kinderen kan komen. Ik heb maar 13 kinderen in mijn klas en op de hele school zitten er 80, maar wat een geluid! Voor de rest is het erg wennen. De pedagogische sfeer in Nederland is heel anders vergeleken met hier. Van een cultuurshock wil ik niet spreken, maar het was toch wel heel anders. Om 10 voor half 2 waren de lessen klaar en ook mijn mentor zat al te springen om naar huis te gaan. Is er niks meer te doen, dan moeten de kinderen “overliggen”, dat is met hun hoofd op hun armen liggen op tafel. Niks doen dus. Ik durfde het eigenlijk niet te vragen, maar ik deed het toch. “Mag ik misschien een spelletje met ze doen?” vroeg ik zenuwachtig. Dat mocht en ik ging voorin de klas zitten. De kinderen keken me verwachtingsvol aan. Ik besloot commando pingelen te doen. Waauw, ik had ze helemaal! Wat een plezier en wat een leuke kinderen! Ze lachten en ze deden super goed mee, echt super mooi om te zien. Alle kinderen waren laaiend enthousiast en vroegen allemaal wanneer ik weer terug kwam. Fijne afsluiter! :)

Tot slot: de cliffhanger. Wat is er met mijn voet aan de hand? Gisteren ben ik naar de dokter gegaan. Hier was een Nederlandse arts aanwezig, dat was best een geruststelling. Ze zagen de zwelling en de rode plekken aan mijn enkel en stelden van allerlei vragen. Het is waarschijnlijk een allergische reactie op muggensteken. Maar, er was een minieme kans op trombose. Ik kreeg een doorverwijsbrief mee en moest vandaag naar het ziekenhuis. De vuurdoop! Meteen naar van allerlei dokters en medicijnen, ik tref het hier maar weer, haha. Daar kreeg ik een echo onderzoek (nee, ik ben niet zwanger, haha) aan mijn been. Het duurde een eeuwigheid voordat ik aan de beurt was. Inderdaad, mijn geduld wordt hier mega op de proef gesteld.Maar, niks aan het handje, het zag er allemaal goed uit! Vanmiddag moet ik nog weer naar de dokter voor de definitieve uitslag, ik ben benieuwd. Maar no worries, het gaat heel goed met me.Vanmiddag gaan we nog wat drinken met de docenten van de KPZ, die zijn gisteren aangekomen. Fijn om ook met hun even bij te kletsen.

Goed gedaan, je hebt het lezen volgehouden! Dit is echt mijn langste verslag tot nu toe! Ik vind het super leuk om het uitgebreid te schrijven, hopelijk schrik ik jullie niet af, haha.

Ik hou jullie op de hoogte!