Lieve allemaal,

In mijn vorige blog konden jullie lezen dat ik vrijdag afscheid moest nemen van Jesse. Tenminste, dat dachten we. We keken samen eens goed op het ticket, waarop stond dat hij om 16.20 uur moest vliegen, wat betekende dat hij rond 12 uur zou moeten gaan. Alleen waren we niet zeker of er vanuit werd gegaan van de Nederlandse tijd, of de Surinaamse tijd. Inderdaad, normaal gesproken staat er op een ticket de plaatselijke tijd, maar bij de Departures vanaf Zanderij stond dat hij om 22.20 moest vertrekken. Daar hielden we ons dan maar aan vast. Dat was het eerste heldere momentje. Hij zou dus om ongeveer vijf uur weg moeten, dus we hadden samen nog wat extra uurtjes

.

We gingen voor de laatste keer naar de Palmentuin en aten wat bij Zus en Zo, zodat hij niet met een lege maag het vliegtuig in zou gaan. (niet dat hij lang een lege maag zou hebben, want in het vliegtuig wordt je volgepropt met eten, haha) Jesse bedacht dat hij hier wel kon inchecken, zodat hij dat niet op Zanderij hoefde te doen. Makkelijker gezegd dan gedaan, want dit lukte niet. Even bellen dan maar! We kregen een norse Surinaamse man aan de telefoon, die al zijn woorden inslikte. Nog maar een keer bellen. Dezelfde man! Dus ik vroeg hem rustig of hij wilde vertellen wat hij precies bedoelde. “Ja mevrouw, uw vlucht gaat niet vanavond. Hij is morgen. Tuutuutuut.” Geen uitleg, geen excuses, niets. Bijzonder! Zijn vlucht ging dus niet door? Hoe dan? Op dat moment schoot ons een verhaal te binnen: de fantasierijke gids van Nickerie/Bigi Pan vertelde ons dat wanneer Bouterse naar een ander land zou moeten vliegen, al het vliegverkeer van de SLM platligt hier. Zou dat er wat mee te maken hebben? Ik vrees dat we er niet achter komen

.

De nieuwe vertrektijd was om 20.00 uur op zaterdag. Mooi, we hadden nog een extra dagje samen. Wel gek hoor, want je stelt je erop in dat hij eerder weggaat. We gingen vroeg slapen en werden ’s ochtends op een heeeerlijke manier gewekt. NOT. We keken samen omhoog naar mijn klamboe en zagen daar, jawel, mijn grote vriend. Een gekko! Brrrr. Even hadden we een discussie: zat hij nou in mijn klamboe, of aan de buitenkant? Vanaf het begin was ik al overtuigd: hij zat IN mijn klamboe, my goodness. HELP. Ik was meteen genezen van dat ik slecht had geslapen en stond binnen drie tellen naast mijn bed, of eigenlijk, ik stond buiten mijn kamer, held dat ik ben. Jesse schudde de klamboe wat heen en weer, en inderdaad: hij zat aan de binnenkant en viel naar beneden. Een gil kon ik niet onderdrukken, erg he? Na heel wat gevang kon hij hem naar buiten gooien. Die beesten zijn sneller dan je denkt. Dit zette de teller op 3! Sinds Jesse bij mij was, zijn er 3 gekko’s binnengeslopen in mijn kamer. 2 hebben helaas niet lang meer kunnen leven. Een was snel dood, de ander heeft nog eeeeven geleefd zonder staart.

Tsja, dan moet hij maar niet op mijn kamer zijn hoor.

Na dit geweldige avontuur besloten we samen mijn kamer eens grondig schoon te maken. (Ja, wie bedenkt dat inderdaad. Op de laatste dag, samen schoonmaken. Om elkaar vervolgens vijf weken niet meer te zien, haha. Het was wel nuttig in ieder geval! Ik heb wel gezien wie zijn nieuwe huis schoonmaakt! ghehe) Wat een bende was het eigenlijk hier. De gekko’s durven nu denk ik niet meer naar binnen, zo schoon!

Om 3 uur was het dan echt tijd om afscheid te nemen. Huilen dat ik deed! Nee hoor, grapje. Het was goed zo! Hij is er langer dan twee weken geweest en ik zie hem over vijf weken weer. Zo erg is het nu ook weer niet.

Zondag ben ik naar Overbridge geweest, samen met de mensen waarmee we naar Blanche Marie zijn geweest, familie Blanche, beter gekend als familie Desiree. Overbridge is een soort ‘resort’ waar je lekker kunt chillen in je hangmat en kunt zwemmen. Helaas was het niet heel erg mooi weer en was het eb, dus zwemmen kon niet. Daarentegen hebben we lekker gevolleybald met de plaatselijke bewoners. De Surinaamse jongens dachten ons bakra’s wel in te kunnen maken. En helaas, tot mijn frustratie, dat lukte. Grrrrr.

Het was, ondanks het weer, een geslaagde dag!

Maandag was het eindelijk weer zo ver: na tweeënhalve week paasvakantie, moest er toch weer gewerkt worden! Ik kon helaas maar weinig doen, maar ik heb me prima vermaakt met de kids! Janet was jarig, ze ging trakteren. Een typisch Surinaamse traktatie, heb ik me laten vertellen. Ze kwam met een grote chocoladetaart op school, echt heel groot, en die hebben de kinderen helemaal opgegeten. Ik werd al misselijk toen ik er naar keek. (terwijl ik echt een grote snaaierd ben. Overbodige informatie voor de kenners, haha) Daarna kregen de kinderen nog een doos met daarin een bakje yoghurt en een bakje fruit. Een iets meer Nederlandse traktatie! Gezond trakteren is hier nog niet zo hip&happening als dat het in Nederland is.

Mijn huisgenootje, Dorinda, vroeg me donderdag mee om te gaan voetballen hier in Paramaribo. Toen kon ik niet, want Jesse was hier nog. Maandag ben ik met haar meegegaan naar een voetbalveld hier in de buurt, om samen met 22 andere stagiaires, waaronder Eline & Laura, te gaan voetballen. Wauw! Super tof, eindelijk weer eens lekker op het veld rennen, zweten omdat je je fysiek inspant en eindelijk weer je vertrouwde handschoentjes aan en showduiken maken. Haha, dat laatste viel wat tegen hoor, ik moet geloof ik nog een beetje in komen

. Er werd vanaf het begin gelet op je skills, omdat we met een team ook echt wedstrijden gaan spelen. Het ging best goed, het was natuurlijk wel weer effe wennen, helemaal in deze hitte, maar ik heb lekker gespeeld! Ik hoorde dat ik mee mocht doen als keeper, mijn plek in het team was binnen. Oké, ik zal eerlijk zeggen. Er waren geen andere gegadigden voor op het doel, een plek was dus niet moeilijk en niet verrassend, haha. We gingen een partijtje doen op groot veld, met het ‘selectieteam’ en het andere team, om een beetje op elkaar ingespeeld te raken. Dat ging lekker! We wonnen met 1-0, een mooi begin! Eigenlijk zouden we morgen, donderdag, een wedstrijd hebben. Helaas gaat dit niet door, om een typisch Nederlandse reden: het veld is te nat. Al dagen regent het hier de hele dag! Dus het veld ziet er uit als de 16meter aan de Vastebelterweg kant bij ons op de Belt, haha. En voetballen in de regen zien ze sowieso niet zitten. Balen, ik had er echt veel zin in! Volgende week maar weer eens een poging doen.

Gisteren en vandaag ben ik weer naar stage geweest. Het waren vrij rustige dagen. Gisteren ben ik naar het postkantoor gegaan in de pauze. Ja, de directrice zei dat dat mocht, haha. Ze stuurde me bij wijze van weg.

In Nederland doe ik dat, even voor de goede orde, natuurlijk niet.Ik dacht de kortste route te nemen, maar ik was helemaal verdwaald en bezweet. Ik moest daarna nog terug naar stage, oh vreselijk. Ik voelde me vies en warm, en ik wist de weg niet meer terug naar stage. Help, paniekmomentje. Ik vroeg vandaag nogmaals de kortste route aan mijn mentor, bleek dus dat ik echt maar één weggetje had moeten oversteken vanaf mijn stage, en dan was ik er al. My goodness, helemaal voor niks in de stress gezeten gisteren, en voor niets omgefietst. Goed, dan hebben we dat ook maar weer geleerd! Van fouten leer je, zeggen ze toch? Omdenken! No spang! Geen stress, dat kun je hier in de warmte er niet bij hebben, haha. Daar krijg je het alleen maar warmer van.
Op het postkantoor kocht ik een aantal kaartjes om te versturen en daar kreeg ik tot mijn verbazing nog meer kaartjes uit Nederland. Wat super lief van jullie allemaal om kaartjes naar mij te sturen! Echt leuk! Mijn ‘badkamer’deur hangt vol met jullie kaartjes. Dank jullie wel! Ik vind het erg leuk en ik probeer ook een kaartje terug te sturen als dat lukt. (Ik weet nu in ieder geval de weg! Haha)

Staat er nog iets op de planning? Vrijdag hebben we in ons huis een huisfeest, er zijn veel mensen uitgenodigd en het schijnt een gezellige avond te worden! Ik ben benieuwd.

Maandag ga ik met de kinderen voor het eerst met de gekochte spullen knutselen, ik zal meteen wat foto’s daarvan plaatsen, zodat jullie kunnen zien dat de spullen hier goed op zijn plek zijn! Dankbaar zijn ze zeker.

P.S.: Even heb ik gedacht dat mijn adres bij Henk en Hennie in de winkel hing, haha, omdat ik van veel verschillende mensen kaartjes heb gekregen. Maar na even wat research gedaan te hebben, bleek dit niet zo te zijn. Nogmaals, iedereen heel erg bedankt! Ik vind het super om te ‘zien’ dat jullie aan me denken!

Liefs,

Geanne