Lieve allemaal,

Het is weer een tijdje geleden dat jullie iets van mij hoorden. Het voordeel van zo’n drukke planning is dat de dagen snel gaan, maar tegelijkertijd is dat ook een nadeel. Ik doe zo veel leuke dingen, ik geniet en ik verwonder. Wat is Suriname een bijzonder land, daar kwam ik ook deze week weer achter.

Zondag, Moederdag, zijn we met een groepje naar White Beach gegaan, de hele dag lekker aan het strand liggen en een beetje zwemmen. We gingen weer met de lijnbus, een belevenis opzich! Een kaartje kost hier SRD 1,50, omgerekend ongeveer 0,35 cent (!) voor een klein uurtje met de bus. Daar kan Connexxion nog wel wat van leren! Je begrijpt niet hoe het uit kan, maar daar zeuren we als arme studentjes natuurlijk niet over.

Maandag tot woensdag had ik weer stage. We hebben flink geknutseld met de nieuwe spullen, ze genieten hier zichtbaar van! De kinderen uit de andere klassen werken er ook mee en langzaam maar zeker komen er steeds meer werkjes van de kinderen in de school te hangen, een vrolijk gezicht!

Woensdag was mijn mentor ineens weg uit de klas: zo maar, uit het niets. De uitspraken van Eline en Mark schoten door mijn gedachten: “Ik ben wel vaak alleen in de klas, dan is ze zomaar weggelopen.” Chips, hier was ik niet helemaal op voorbereid! Natuurlijk ging het goed en heb ik gelachen met ze, maar ik vond het wel even spannend. De vorige keer was ze ineens weg om door de Mac Drive te rijden, nu was ze op de gezonde tour want ze ging nu een broodje halen bij de Subway.

Donderdag zijn Femke en ik vertrokken naar Isadou en het Marron dorpje Jaw Jaw. Per busje reden we naar Atjoni, waar we onze reis verder vervolgden per boot. Heerlijk om weer over de Surinaamse rivieren te varen, lekker koel maar toch in het zonnetje. Operatie melkfles is verder uitgewerkt, haha.

Toen we aankwamen op Isadou hebben we onze spullen in het tentje gedaan en konden we even rondlopen. Isadou is een soort vakantie eilandje, hier gaan Surinamers ook naar toe om hun vakantie te vieren. Rond vijf uur vertrokken we naar het dorpje Jaw Jaw. Dit was een heftige rondleiding, ik was mega onder de indruk. Eerst mochten we nog even door de bushbush lopen, daar is ons uitgelegd hoe de jungle punters gemaakt worden. Daarna hebben we de school van Jaw-Jaw gezien, best bijzonder! De school zag er goed uit en er waren mooie materialen, ik had daar nog stage kunnen lopen als ik had gewild. Daarna liepen we gewoon door het dorp heen. Er hing een gespannen sfeer: later vertelde onze gids ons dat dit de eerste keer was dat er bakra’s door het dorp liepen. De bewoners waren niet erg vriendelijk, maar wat wil je, ze dachten vast: “Wat moet dat volk hier?” We zagen kippen in te kleine kooitjes en een (doorgedraaid) aapje aan een ketting, zo zielig! Oude vrouwtjes die met stokken zichzelf proberen voort te bewegen. Heftig aangezicht. Daarna zagen we een soort van tempel, met de goden erin die de Marrons aanbidden. Dat was zo enorm creepy: er stond een kruis met een eng masker erop en een vieze cape. We waren allemaal erg onder de indruk, maar dit werd nog een beetje erger door de Surinaamse vrouwen. Op een gegeven moment zag een vrouw dat wij een camera bij ons hadden en toen flipte ze. In het Sarramacaans riep ze alle vrouwen van het dorp om snel te komen. Als ik eerlijk ben, denk ik dat je eerder bang moet zijn voor deze vrouwen dan voor de mannen. Onze gids probeerde het te sussen, maar dit lukte niet erg. We zijn maar snel weggevlucht, een bijzondere ervaring! Toen we het dorp uitliepen stond er een bijzondere poort: rechts moesten de vrouwen onderdoor en links de mannen. Maar, als je als vrouw onrein bent, dus ongesteld, dan mocht je helemaal niet onder de poort door. Dat hoorde ook bij hun geloof. Het is zo bijzonder en aangrijpend om te zien dat de mensen hier nog steeds in kleine hutjes leven en het zo prima vinden. Ze wassen zich in de rivier en ze redden zich met wat er in de natuur te vinden is. Ze proberen rijst te verbouwen en zijn samen een gemeenschap. Aan de andere kant is het ook heel bijzonder om te zien waar hun prioriteiten liggen: ook hier zie je mensen met iPhones, terwijl ze eigenlijk geen ‘normaal’ huis hebben. Maar, voor hun is het goed. Dat is zo gek om te beseffen en eigenlijk is het onbegrijpelijk als rijke westerling: waarom zou je niet investeren in een goed huis in plaats van je telefoon? Maar voor deze mensen is dit normaal en ze zouden het niet anders willen. In Nederland heb je het Zuiderzeemuseum, daar staan ook nog van die oude huisjes en is het in scene gezet over hoe het leven daar was. Ik zag iets vergelijkbaars, maar dit was de realiteit. Het waren geen acteurs, maar echte mensen. Je begrijpt dat ik mega onder de indruk was. Voor hen zit het geluk in kleine dingen, een keer wat anders eten dan rijst. Een bosvarken schieten en samen met het hele dorp eten van het varken. Een lach van een kind, het voetballen met hun vriendjes. Geluk heeft zo’n andere betekenis. Wat voor hen geluk is, is voor ons normaal. (behalve dat bosvarken dan, haha) Toch even een wakeup-call! Hier ga ik nog vaak aan terugdenken…

’s Avonds hebben we kaaimannen gespot: in het donker scheurden we weer over de rivier, op zoek naar rode oogjes van een kaaiman. Na een paar rondjes kwamen we ze tegen, best eng hoor! We kwamen steeds dichterbij met de boot en dan is het best eng als je zo’n beetje naast die kaaiman zit. Brrrrrr.

De tweede dag hebben we een jungle wandeling gedaan naar het dorp Gunsi. Daar was de sfeer een stuk gemoedelijker en vriendelijker. We waren welkom en hebben veel gebruiken van de bevolking mogen zien, zoals het maken van hardhouten banken of het maken van lendedoeken die de vrouwen dragen. We konden heerlijk relaxen in een waterval, want het was best wel zweten tijdens die wandeling! Het hoogtepunt van die wandeling was iets heel engs: we hebben een van de giftigste spinnen van Suriname gezien, de tarantula. We kwamen een holletje van zo’n beest tegen en een van onze reisgenoten prikte met een stokje in dat hol, ik schrok me dood toen hij er in een keer uit kwam! ’s Avonds zat er ook een vogelspin vlakbij ons huisje, daarmee ben ik nog, dapper als ik ben, op de foto geweest.

We reden zaterdag weer naar Paramaribo. Het is nu de grote regentijd, dat wil zeggen dat er meeeeeega veel regen valt. Een regenbuitje in Nederland is er niks bij. Als het hier een keer regent, staan alle straten al onder. We hebben dus iets langer over de terugweg gedaan, we konden haast zwemmen op straat.

Zaterdagavond zijn we gezellig met ons laatste overgebleven huisgenootje uit eten geweest. Zij is verhuisd, ze blijft nog drie maanden hier in Suriname en ons huis is zo goed als leeg.

Zondag was het zo ver: de kerkdienst. Ik was om half 9 stipt op school, zodat ik de kinderen nog even kon helpen als dat nodig was. De derde en de vierde klas moesten samen zingen, dat zijn ongeveer 30 kinderen bij elkaar. Ik denk dat er ongeveer 18 kinderen in totaal waren, heeeel bijzonder, haha. Ook hebben we geen leerkrachten gezien, mijn mentor vertelde vandaag op stage dat ze echt niet kon komen, want ze was moe. Hmmm, dat moet je eens zeggen in Nederland, dan wordt je nog uit je bed getrokken! Haha.

Hier zit een mega trotse juf te typen, want waaaauw, wat heb ik genoten. De kinderen zongen heel mooi en vier kinderen hebben zelfs solo mogen zingen. Zonder ook maar een beetje zenuwen stonden ze daar in de grote St. Paulus en Petrus kathedraal. Alle ogen waren op hen gericht en ik heb geen een vals nootje van ze gehoord. Ik kon het dan ook niet laten om mijn duim een paar keer op te steken, echt super! Ons was gevraagd om aan het einde van de dienst weer mee met de kinderen te lopen, door het gangpad terwijl de rest nog zat. Dus mijn mede stagiaire en ik stonden op, maar dat ging niet ongemerkt. Een oud vrouwtje achter ons trok mij aan mijn arm weer op de bank, want ik mocht niet zo maar opstaan. Pfffff, ze dacht vast: “Ja hoor, daar heb je weer zo’n stagiaire die niet weet hoe het werkt in een kerk.” Onder de indruk bleven we maar zitten, een beeeetje bijzonder haha. Na onze uitleg begreep ze het wel en ze zei inderdaad dat ze dacht dat wij niet wisten hoe het werkte in een kerk. Ik heb maar niet gezegd dat ik al naar de kerk ga sinds ik me kan herinneren

De laatste stagedagen zijn aangebroken: vandaag, morgen en woensdag ga ik voor de laatste keer werken met de kinderen. Morgen, dinsdag, ga ik de nieuwe leesboeken aan de directrice en de kinderen geven. Woensdag ga ik trakteren en donderdag gaan we uit eten.

Dan nu over mijn geluk: geluk heb ik hier opnieuw gevonden. Wat ben ik blij en dankbaar dat ik alles zo heb kunnen ervaren en heb mogen meemaken. Dat ik de mooie mensen van Suriname heb mogen zien en dat ik het land weer beter heb leren kennen. De kroon op dit geluk is nog wel dat mama toch nog naar Suriname komt. Zaterdag landt ze en dan gaan we samen nog van het land genieten. Dit betekent dat ik drie dagen langer blijf, dus ik land niet op 28 mei. Samen met mama vliegen we 1 juni terug. We gaan samen de Brownsberg beklimmen en gaan een boel andere leuke dingen doen. Ik kijk er mega naar uit!

We zijn weer een ervaring rijker en dichterbij mijn terugkomst.Ik wil nogmaals, ja ik val in herhaling, de mensen bedanken die nog steeds kaartjes naar mij sturen! :-) Super lief!

Ik kijk er naar uit om jullie allemaal weer te zien!

Liefs,

Geanne