Lieve allemaal,

Er is weer een week voorbij! Tijd om weer wat van me te laten horen. Laat ik beginnen bij waar ik in mijn vorige blog ben geëindigd: het huisfeest. Rond een uur of 9 gingen een paar huisgenoten en ik nog even naar de Chinees om wat drinken te kopen voor ons zelf. Resultaat: ±15 djogo’s (anderhalve liters bier) en een paar kleine flesjes drinken. De Chinees bood een karretje aan, die mochten we meenemen naar huis en later terugbrengen. Iedereen gooide zijn of haar flesjes drinken in de kar, dit leek de perfecte oplossing, zo hoefde niemand wat te dragen (de luiheid van een Surinamer zit er al in hoor, haha). Maar toen gebeurde het, we wilden de weg oversteken, maar uiteindelijk kwamen we niet verder dan de goot naast de weg. Het achterste rekje van het winkelwagentje schoot los, waardoor alle djogo’s naar achteren rolden en vervolgens in 100 stukjes op straat lagen. Vol verbazing keken we naar wat er zojuist gebeurd was, waarna we allemaal in lachen uitbarstten. Haha! Het was ook echt een hilarisch gezicht. De Chinees kwam meteen naar buiten gerend met een bezem om het glas op te ruimen en uiteindelijk hebben we van hem twee nieuwe djogo’s gekregen. Toch netjes! En dat was nog niet alles: hij is helemaal vanaf de Chinees, met een nieuw karretje (inclusief het nieuwe drinken) met ons meegelopen naar huis, haha. Hij was vast bang dat we dit karretje ook gingen slopen. Zie het voor je: een Chinees die amper Nederlands kan en dan met een groep studenten meeloopt naar huis. Een hilarisch begin van de avond!

Het huisfeest zelf was ook gezellig, er was een bierpongtafel en overal kon je gezellig met elkaar zitten kletsen. Bierpong trouwens, daar ben ik niet zo goed in. 2 keer heb ik het balletje in de beker kunnen gooien, maar over het aantal pogingen zal ik het maar niet hebben

.

Op een gegeven moment rook ik een raar luchtje, een luchtje die ik nog niet eerder heb geroken. (wat zegt dit over mij? Haha) Het was hasj-lucht, er waren een aantal Surinaamse mannen aan het roken. Ik wilde wel eens weten hoe dat werkte, dus ik daar naar toe. Ze keken me aan alsof ik gek was, maar ik moest en zou weten hoe het werkte en wat er gebeurde. Hij zegt: “Als je het echt wilt weten, dat moet je het proberen.” Dus dat deed ik dan maar. GRAPJE. Nee, dat deed ik dus niet. Het was een komisch gesprek, want echt directe vragen stellen ze hier niet. Uiteindelijk konden ze het wel waarderen en weet ik nu alles over hasj (echt een verrijking! Not

) en zei de jongen: “Meisje, jij hebt echt goeie swagger”. Yeah, die was weer binnen! De rest van de avond heb ik de lucht vermeden, want brrr, ik hou er niet van! (gelukkig maar he, paps en mams.)

Zaterdag was hier een feest voor Koningsdag. Na dat feestje van vrijdag, had ik besloten om daar niet mee naar toe te gaan en heb ik ’s avonds een cocktail gedronken met Romy, Josephine en Eline. Ja, een cocktail, enkelvoud, want na een slokje voelde ik hem al. Haha, niks gewend.

Zondag ben ik de hele dag bezig geweest met het knutselen van een voorbeeld voor de kids en om de malletjes te maken, zodat ze niet alles zelf moesten overtrekken en knippen. Het was een moeilijkere opdracht dan ik dacht, maar ik had er vertrouwen in dat het ze zou lukken. Ik besloot om vlinders met de kinderen te maken, die we achterin de klas konden ophangen, zodat de klas wat vrolijker is. Het eindresultaat hebben jullie nog van mij tegoed, hiervan heb ik nog geen foto kunnen maken.

De kinderen gingen goed aan het werk en ze waren laaiend enthousiast toen ik alle spullen uitstalde op de tafel, ze konden niet wachten om te beginnen! Maandagavond mocht ik weer, na een week wachten, een balletje trappen. Het ging, jammer genoeg, niet zo goed als vorige week. Het gras was erg lang, voor zo ver er gras lag, en mijn reddingen waren ook niet al te best. Maar er was een leuk vooruitzicht: woensdag hadden we een wedstrijd!

Ik had er al de hele week zin in, omdat de vorige was afgelast.

Dinsdag stond ons een belangrijke ochtend te wachten: Mark, Moniek en ik gingen weer terug naar het CPI, de pabo van hier, om een presentatie te geven aan studenten. Best spannend, we wisten niet goed wie er zouden komen en hoe de groep zou zijn. De directeur was er nog bij toen Mark moest presenteren en de studenten leken best geboeid en deden goed mee. Halverwege mijn presentatie ging de directeur weg en gelijk waren ze een stuk ongemotiveerder, haha. Er kwam weinig inbreng en ik moest echt verhalen uit ze trekken. Niemand wilde meer wat vertellen en het leek alsof ze gewoon naar huis wilden. We vroegen later ook wat ze er van vonden, waarop een jongen zei dat het anders was. Ik vroeg: “Wat was er dan anders?” Uit interesse, misschien volgde er wel een compliment, wist ik veel. Dom dat ik daar van uit ging eigenlijk, want hij gaf aan dat hij normaal rond deze tijd ligt te slapen. Okeeee, en bedankt he!

Moniek moest als laatste en heeft haar presentatie nog meer ingekort dan ik, want luisteren wilden ze echt niet meer. Goed, het was best leuk om les aan ze te geven, maar de motivatie had wat beter gekund!

Dinsdagmiddag heb ik gezellig met Rianne geluncht in de stad en ’s avonds ben ik voor school bezig geweest.En! Toen ik dinsdag terugkwamvan het CPI agen daar maar liefst
5 (!) kaarten op mij te wachten. Wauw! Nog steeds kijk ik er van op, echt geweldig! Ze hangen op mijn deur. Echt super lief van jullie allemaal!

Dat Paramaribo een klein beetje groter is dan Belt-Schutsloot, dat wist ik nu wel. En dat er wat meer gebeurt als in Belt-Schutsloot, dat wist ik ook. De afgelopen weken zijn er wat stagiaires beroofd en is er een huis leeggehaald. Sindsdien lig ik niet helemaal meer lekker in bed, ik hoor van alles en panisch is mijn tweede naam. Onze vorige schoonmaker loopt hier nog veel rond, hij is niet helemaal goed en is constant onder invloed van drank enzo. Toen Jesse hier nog was ben ik ’s nachts een keer wakker geworden van geklop op mijn raam. Die keer kon ik nog tegen Jesse aankruipen en was ik niet echt bang. Deze week gebeurde dat weer, ik hoorde het door mijn oordoppen heen. Gadver.. We denken dat het de vorige schoonmaker is. Laten we het hopen, dan weet ik in ieder geval dat hij het is. Sindsdien zitten de oordoppen nog verder in mijn oren, en moet ik waarschijnlijk in Nederland eeeeven naar mijn oren laten kijken, omdat ze zo ver in mijn oren zitten dat ik echt helemaal niks meer hoor. Creepy hoor.

Woensdag ben ik niet naar stage geweest, ik had de hele nacht wakker gelegen en de hele tijd zweten, terwijl mijn airco op 22 stond. (22 graden lijkt voor jullie warm, normaal gesproken staat hij zelfs op 26 graden, haha. Gek he) Ik besloot om niet naar stage te gaan, omdat ik me daar niet fit genoeg voor voelde. Ik ben gerustgesteld door mijn lieve huisgenootjes Els en Josephine, maar helemaal lekker lig ik nog niet in bed hoor.

Om 17.00 uur stond de wedstrijd gepland. Wij waren keurig om kwart over vijf present, het Surinaamse team echter niet. Waarom verwachtten we eigenlijk al dat ze op tijd waren?

Uiteindelijk begonnen we rond 18.00 uur aan de wedstrijd. We stonden helaas al snel achter, maar we konden ons nog wel redelijk terugvechten. Scoren deden we niet, en wat ook altijd bij ons in Nederland gebeurt: scoor jij niet, dan scoren zij wel. Het ging best goed bij mij, ik kon nog een bal uit de kruising pakken.

Surinamers zijn trouwens echte schwalbekoningen! Tjongejonge, bij het minst of geringste lagen ze alweer op de grond te schreeuwen van de pijn, pffff. Suarez is er niks bij.

En de scheids ging hier ook steeds op in, iedereen werd gek in ons team, haha. De scheids wilde naar de eerste drinkpauze al niet meer fluiten, omdat hij gek werd van onze ‘agressiviteit’. Nou, geloof mij, dat viel reuze mee hoor!

Uiteindelijk verloren we met 3-0 (volgens mij), ik weet het niet meer precies. In de tweede helft kwam er een meid op me af en ik kon de bal gewoon pakken, al viel ik daarna heel hard op mijn achterhoofd, letterlijk. Sterretjes all over te place en duizelig tot de max. Maar na een tijdje ging dat ook wel weer.

Na de wedstrijd hadden we een afscheidsfeestje van Rianne, Britt en Laura. Zij vliegen donderdagnacht. Heel jammer, want ik kon het goed met ze vinden!

Vandaag ga ik nog lunchen met ze in Torarica en daarna ga ik daar zwemmen. Dan volgt helaas al het afscheid! Vanaf vandaag zitten wij hier nog precies 4 weken. We vliegen donderdag 28 mei om half 6 terug naar Nederland. Stiekem ben ik af en toe best aan het aftellen hoor, want makkelijk is het echt niet altijd. Maar als ik dan even op stage ben geweest, of even in het zonnetje heb gezeten, dan bedenk ik me: wat zeur ik eigenlijk, ik moet heel erg dankbaar zijn dat ik dit mag mee maken en dat ik hier ben! En als ik dat even heb gedacht, dan is de heimwee zo weer over.

Liefs,
Geanne