Op avontuur in de jungle!

Lieve allemaal,

In mijn vorige blog schreef ik al dat ik dit weekend op trip ging naar Blanche Marie en Apoera. Wauw! Wat heb ik een geweldig weekend gehad, zeg! Ik zal bij het begin beginnen.

Vrijdagmorgen om 7 uur ging mijn wekker, een echte luxe: als ik naar stage ga dan zit ik om 7 uur al op de fiets! Maar dat was vanmorgen niet aan de orde. We hadden allemaal 2 tassen mee en stapten rond kwart voor 8 de taxi in. Bij de afgesproken plek ontmoetten we onze gids, Ronny en ook onze medereizigers: Radha en Roy. Voor ons beter bekend als papa en mama, want vanaf het begin waren we al een echte familie! (geen concurrentie voor jullie hoor, pap en mam

) Het reisgezelschap bestond dus uit: Mark, Eline, Rianne, Laura, Britt, Radha, Roy, Ronny en ikzelf.We deelden de gekste verhalen en de leukste herinneringen, maar we deelden vooral hetzelfde avontuur! We vertrokken richting de Zanderij, dat is een vliegveld hier in Suriname, daar zijn we ook aangekomen. Tot aan de Zanderij was de weg prima, daarna hebben we constant in de achtbaan gezeten. Drempels in Nederland zijn vervelend, maar geloof mij, deze hobbelweg was toch een tikkie vervelender! Hilarisch ook tegelijkertijd, Ronny probeerde dapper om een aantal hobbels te vermijden, maar dit mocht niet baten. Schudden all over the place! We zeiden nog tegen elkaar: als je zwanger bent, moet je deze tour niet doen, de baby komt ter plekke op aarde terecht!
We moesten 360 kilometer rijden naar Apoera, hier hebben we in totaal 10 uur over gedaan. Even ter vergelijking: 360 kilometer is van Belt-Schutsloot naar een paar dorpjes achter Hamburg (Duitsland). Eigenlijk viel me het allemaal best mee! Er was zo veel te zien buiten en we hadden veel gesprekstof, ik vermaakte me prima! Daarnaast heb ik nog een boek uitgelezen, dus ik heb geen moment gedacht van: "bah, zijn we er nu NOG niet?" Terwijl ik het al lang vind om een uurtje te rijden naar het jaarlijkse kennissenweekend.

Na een lange tijd kwamen we in Apoera aan, een klein dorpje dat bekend is geworden door het vele hout dat ze naar kappen en verwerken. We reden er met onze gids doorheen en toen kwamen we aan bij ons huisje. In de bus werd ons al verteld dat we in bedden mochten slapen! Ik was meteen enthousiast, dit kon nog wel eens een lekker nachtje wordennn! Not. Het was duidelijk dat veel mensen van Apoera hadden genoten, zo te voelen aan de matrasjes, haha. Tijdens de lunch en het avond eten aten we rijst met kip. Ik durf me nog steeds niet goed over te geven aan de kip hier, dit keer niet geheel onterecht: maar liefst vijf van ons hebben er flink last van gehad. Ik zal hier verder niet over in details treden, maar heel fijn hebben ze het niet gehad kan ik je zeggen. De nacht verliep vrij rustig en 's ochtends was het heerlijk wakker worden onder de koude douche. Dag 2 was begonnen!

We begonnen weer rond een uur of 8 met eten om daarna weer in de bus te stappen. We gingen naar wat locals toe, hier zie je echt nog mensen in hutjes wonen. Leven in kleine hutjes op palen, en wel een dure telefoon hebben. Voor mij iets onbegrijpelijks: als je geld hebt, dan investeer je het toch in een woning? Maar deze mensen hebben het goed: je ziet het aan hun uitstraling. Niet moeilijk doen, gewoon genieten.

En ja hoor, toen begon het echte avontuur. We gingen richting Blanche Marie, hiervoor moesten we een uurtje terugrijden en daarna nog eens 15 kilometer. Goed te doen dacht ik zo! En inderdaad, richting de afslag Blanche Marie ging het prima. Ronny vertelde ons al dat het nu pas echt zou beginnen: we gingen de jungle in dus de hobbelweg van net was nog maar een voorproefje. Het had geregend, dus er waren veel modderplassen onderweg, waardoor het af en toe best even spannend was! Even later stopte Ronny om een modderplas goed in tekunnen schatten: dit ging gelukkig goed, na veel heen en weer gegooi. Echter, de plas daarna was ietsje dieper dan verwacht, waardoor we, je raadt het al, vast kwamen te zitten in de modder. Stress all over the place, wat nu? Maar echt: wat geweldig was dat achteraf! Met z'n allen hebben we takken verzameld, slootjes gegraven, met een bijl weggetjes gemaakt en ik mocht zelfs even gas geven om te kijken of hij eruit zou gaan. Hmm, misschien is het daardoor wel minder geworden.

In totaal hebben we 1,5 uur vast gestaan, gelukkig kwam er een andere jeep aan om ons te bevrijden. Daarna moesten we ons nog een paar keer goed vasthouden, want het ging er echt wild aan toe! Avontuur wilden we, dus we kregen het. Echt, super vet. We kwamen aan in Blanche Marie en zetten onze tentjes op en plaatsten onze hangmatten.

Dag 3: we gingen naar de watervallen! Wat kun je je als mens klein voelen bij zo'n grote waterval zeg. Wauw, echt super gaaf om te zien. We hoefden maar een klein stukje te lopen, maar toch had ik het al snel warm. Douchen kon niet echt bij onze accomodatie, alleen met rivierwater. Voor de feeling kun je dan maar het beste ook echt in de rivier gaan liggen, toch? En dat hebben we gedaan! Bikini aan en heeeeerlijk in de stroming van de rivier gelegen. Mama Radha had al onze haren gewassen, zoals een echte moeder zou doen.

Het was super! We zijn 's middags nog naar de achterkant van de waterval gegaan, 100 meter verderop misschien. Daar was het zo rustig, terwijl je 100 meter verder zo veel kabaal hoort van de rivier. Ongelooflijk. Een erg mooie omgeving die ik niet snel zal vergeten. 's Avonds heb ik nog een lesje sterrenkunde gekregen van een andere groep reizigers. Een wat oudere man heeft me vanalles kunnen vertellen over de sterren, waardoor ik de Melkweg heb gezien en nu het sterrenbeeld Orion kan herkennen. De grote beer staat hier trouwens op de kop, heel grappig om te zien!

Dag 4: de terugreis. Na al het leuke komt een eind, zo ook aan dit avontuur. We pakten vanmorgenvroeg onze spullen in en konden rond half 10 richting huis. Onderweg hebben we van allerlei dieren gezien en hebben we weer veel gelachen. Rond 6 uur waren we weer in Paramaribo, de drukte van de stad kwam ons al snel weer tegemoet, de stilte van Apoera was al gauw verdwenen.

Om (weer) een lang verhaal kort te maken: ik heb genoten!
Nog een paar weetjes:

• De wegen richting Apoera zijn oranje vanwege de bauxietwinning in combinatie met water
• Onderweg kwamen we een kale vlakte tegen: er was brand gesticht wat na een week 'vanzelf' was uitgegaan. Moet je nagaan hoeveel bomen er 'vanzelf' zijn afgefikt. Ongelooflijk.
• Ik heb twee mooie mensen ontmoet die een stichting hebben voor weeskinderen in Kenia. Wauw, wat deze mensen allemaal hebben gedaan, echt respect. Neem eens een kijkje op www.okero.nl

Ik zal de foto's er zo snel mogelijk bij plaatsen, dat maakt het verhaal echt compleet. Wat ben ik blij dat ik mee ben geweest op deze trip, ik heb er meeeega van genoten!

Liefs van mij.

De eerste stagedagen

Lieve allemaal,

Het is alweer een tijdje geleden dat ik wat van me liet horen. Geen zorgen, ik leef nog!
We zitten nu bijna drie weken in Suriname, de tijd gaat echt heel snel! Sinds mijn vorige update zijn er een aantal dingen gebeurd.

Ten eerste: mijn zielige voetje is weer helemaal opgeklaard! Niks meer mee aan de hand. Het kon niet lang goed gaan, want een paar dagen later stootte ik mijn teen, waardoor m’n teennagel eraf lag. Ja, het moet allemaal mij overkomen, haha. Maar daar heb ik nu geen last meer van, dus het valt allemaal mee. (Tis vast over teeg'n de tiet daj 80 bint! zou papa zeggen :p)

Vorige week donderdag zijn we op bezoek geweest bij het CPI, het Christelijk Pedagogisch Instituut. De pabo van Paramaribo. Hier kregen we veel informatie te horen over hoe het hier in Suriname gaat en wij mochten op onze beurt vertellen hoe het bij ons in Nederland gaat. Erg bijzonder om de verschillen te horen en op zoek te gaan naar de overeenkomsten. Op een gegeven moment stelde een docent van de KPZ de vraag: “Hoe krijg je de aandacht van kinderen?” Waarop een Nederlandse student zegt: “Door het kind te betrekken in zijn leerproces”, een heel pedagogisch antwoord natuurlijk. Een Surinaamse student zegt op haar beurt dat ze naar het kind zou schreeuwen. Om maar even aan te geven welke verschillen hier onder andere zijn. Natuurlijk hebben zij hier hun eigen redenen voor en is het hier normaal, maar ikzelf doe het niet. Ik pas me aan aan de cultuur, maar er zijn voor mij wel grenzen, schreeuwen doe ik dus niet.

En dan nu waarvoor ik hier gekomen ben: de stage! Wauw, nog steeds vind ik het indrukwekkend. De morgen begint altijd met het zingen van het volkslied, tenzij er een drupje regen op de grond ligt. Dan zeggen ze: het regent, dus we zingen het volkslied niet. Ter compensatie zingen ze dan wel heel veel liedjes om alle kinderen, leerkrachten en directeur welkom te heten. :)

Elke morgen begint dus (meestal) met het zingen van het volkslied. Daarna zingt de directrice een melodietje met de tekst ‘Goedemorgen, allemaa-haal, hoe gaat het met jullie?’ En dan beantwoorden de kinderen met ‘Met ons gaat het goeeehoeeed’. Je moet het even gehoord hebben, het klinkt leuker dan hoe ik het nu schrijf, haha. Na het zingen gaan de kinderen in de rij de school binnen. In mijn klas begint de ochtend vaak met het herhalen van de afspraken. De afspraken waar de kinderen zich niet aan houden, welteverstaan. Vaak wordt er gezegd: “Ik maak geen afspraken meer, ik ga er nu vanuit dat jullie het weten”. Helaas weten de kinderen die niet altijd meer, met als gevolg dat ze een uitbrander krijgen. Dat is hier heel normaal. De leerkrachten verheffen erg hun stem om de aandacht van de kinderen te krijgen, een groot verschil ten opzichte van Nederland. Ook zijn ze hier niet bang om de kinderen dom te noemen, wat voor mij in eerste instantie erg heftig was om te horen. Maar, zo zijn ze het hier gewend en zo gaat het waarschijnlijk al jaren, wie ben ik om daar wat van te vinden? Op elke school gebeurt het hier, dus het is niet gek dat dat ook op mijn school gebeurt. ;-)
Natuurlijk doe ik mijn lessen op mijn eigen manier en schreeuw ik niet.

Na het herhalen van de afspraken gaan de kinderen in de rij, samen met de vierde klas, naar het auditorium. Ik kijk daar altijd naar uit, want daar hebben ze, naast de prachtige zang, ook airco! :p En dan gaan de kinderen dus zingen. Ik ga proberen een filmpje erop te zetten, af en toe krijg ik zelfs kippenvel op m’n armen omdat ik het zo mooi vind! Ben benieuwd wat jullie er van vinden. Trouwens, er zitten erg weinig jongens hier op school, ze kennen hier dezelfde problematiek als bij de zang, pap! :p

Maandag heb ik mijn allereerste les gegeven. Ik maakte met de kinderen drie afspraken:
1. Steek je vinger op als je wat wilt zeggen. 2. Je praat niet door de juf of door een ander kind heen. 3. Werk hard. Wanneer de kinderen zich hieraan houden kunnen ze een ster verdienen op het bord. Die teken ik dan met mijn beste tekenkwaliteiten op het bord. (Ik heb nog wat oefening nodig, dus hopelijk verdienen ze veel sterren!

) Wanneer ze 5 sterren op het bord hebben, dan doen we aan het einde van de morgen een spelletje. Het werkt voor hun erg motiverend en ze zijn erg fanatiek! Commando pingelen is wel de favoriet en galgje vinden ze ook erg leuk!

De rekenles begon met een aantal spelletjes, hierover straks meer. De kinderen doen erg goed mee en ze zijn heel enthousiast. Daar word ik zelf ook heel enthousiast van!

Dinsdag was het een belangrijke dag: Ron en Frank (docenten van school) kwamen kijken hoe het ging op stage. Zulke bezoekjes zijn echt niet mijn favoriete onderdeel van de pabo. En dan blijf ik nog netjes.

(ik vind het vreslijk)
Ik begon de les met dezelfde spelletjes als maandag. De kinderen gingen in een kring staan, tenminste dat was mijn opdracht. Ze drongen door elkaar heen om maar naast mij te kunnen staan, dus er ontstond een streep door de klas in plaats van een kring, haha! Na wat aanmoediging stonden ze klaar en kon mijn les beginnen. Ik herhaalde de tafels met de kinderen door middel van het overgooien van een bal. Kreeg je de bal, dan gaf je het antwoord. Ze zeggen hier nog steeds 1 maal 5. Dus toen ik zei 1 keer 5 keken ze me allemaal heel raar aan! Goed, dan leer ik gelukkig ook nog wat van de kinderen.

Daarna deden we vier op een rij, ik stelde de kinderen een aantal vragen. Hadden ze het goed, dan mochten ze een rondje zetten op het bord. Hadden ze het fout, dan mocht ik een rondje zetten. Wie het eerste vier op een rij had, won. En natuurlijk won de klas! Wat een euforie en wat waren ze gelukkig, haha. Ik gaf ze een ster voor het harde werken en daarmee was het feest compleet. Als laatste deden we een andere werkvorm. Ik had 7 briefjes gemaakt met een klok erop en 7 briefjes met een digitale tijd. De kinderen kregen de opdracht om elkaar op te zoeken. Heel leuk om te zien hoe goed ze dan samen werken! Ik gaf de kinderen hierna een zelfstandige verwerking mee zodat ik met Ron en Frank in gesprek kon gaan. Ze waren vol lof. Ja, dat lees je goed. Ik was stomverbaasd en eigenlijk ben ik dat nog steeds. Er was niks op aan te merken zeiden ze. Ron zei zelfs: “Ik zou je zelfs mijn kinderen les laten geven en zoals je weet, mijn kinderen zijn me heilig.” WOW! Je snapt dat ik hiervan even van de kaart was, dus de rest van de ochtend heb ik geloof ik niet helemaal meegemaakt. Ze hebben het gefilmd, dus ik ga het straks nog eens even terugkijken.

Zo veel complimenten heb ik nog niet eerder gehad. Maandag had ik echt een rot moment waarbij ik veel aan thuis moest denken en dat ik veel mensen aan het missen ben. Wat is het dan een opsteker dat de kinderen zo enthousiast zijn en je ook een goede beoordeling krijgt. Mama zei al; ‘dit had je echt even nodig’, en dat is ook echt zo!

Dit weekend gaan Eline, Mark en ik samen met drie andere studenten (Britt, Laura en Rianne) op trip naar Blanche Marie, het schijnt dat dat de mooiste watervallen van Suriname zijn. Ik zal veel foto’s maken en na het weekend weer een verhaal erop zetten!

Nog een paar kleine avontuurtjes:

• Blijkbaar trek ik gekko’s aan. Zoals ik al eerder had gezegd, er zaten mega kieren in mijn plafond waar die meesten uitkwamen. Gisteren zou onze huisbaas Steven die kieren dichtmaken. Kom ik ’s avonds bij mijn kamer, zitten er gewoon TWEE van die beesten op m’n buitendeur. Gelukkig dus wel aan de goede kant, maar my goodness. Wat moeten die beesten van mij?
• Als ik naar huis fiets dan hoor ik altijd van alles. Het leukste is nog wel dat ik onderweg altijd een aantal kinderen tegenkom, die dan half uit het raam hangen om nog even ‘hoi’ te zeggen. Super lief!
• Op stage heb ik het altijd mega warm. Gisteren zei mijn mentor al tegen mij: “Zelfs ik heb het nu warm, hoe warm zal jij het dan wel niet hebben?” Mega zweten, een avondje spinning is er niks bij! :p
• Haha, de kinderen kregen les over het woordenboek. Het woord dat ze moesten opzoeken was ‘advocaat’. De juf had het woord op het bord geschreven, maar ze had het geschreven als adfocaat. De kinderen klaagden dat ze het niet konden vinden, maar dat was natuurlijk ook logisch! Haha, ik had het niet eerder gezien, dus kon er niks van zeggen. Daarna vertelde ze dat advocaat twee betekenissen heeft. Advocaat als een jurist, maar ook als een vrucht. Ik geloof dat ze hiermee een avocado bedoelde.. :p
• Ohja, een dictee gaat hier ook een beetje anders. Bij ons wordt er echt ‘gedicteerd’. Hier schrijft de leerkracht een zin op het bord en de kinderen moeten het dan overschrijven. Ik vraag me af wat effectiever is, haha!
  
  Leuk om die verschillen zo te zien.

Ik kijk nu al uit naar jullie reacties! :)

Liefs, Geanne

De vuurdoop

Lieve allemaal,

De dagen vliegen voorbij en ook de nachten worden steeds beter! Het bed is toch niet vergelijkbaar met mijn eigen, maar met een beetje creatief denken ligt het nu eindelijk wat beter. Ik begin steeds meer te wennen en mijn draai te vinden, iets waar ik aan het begin nog erg naar op zoek was. Het fietsen blijft echter een dingetje. Het is de ene dag namelijk heel anders dan de andere dag. Vaak fietst Mark voorop, omdat hij de weg weet, maar dan krijgen we geen voorrang, haha. Alleen als er een meisje voorop fietst krijgen we voorrang. Trouwens, ze vallen hier alleen op meisjes die er niet uit zien als een dun scharminkel. (No offence natuurlijk tegen mijn mede dunne reisgenootjes :)Ik maak dus vollop kans hier! Maar, gelukkig ben ik al voorzien :))

Vrijdag was het hier Holi Phagwa. Ik schreef al in mijn vorige blog dat dit het Hindoestaans nieuwjaar is en een soort collorrun, maar dan zonder het run-gedeelte. We hadden allemaal een t-shirt gekocht met daarop de tekst “Subh Holi”. Wij zouden op de Belt “geseegnt ne-ij joar” zeggen, haha. Met de taxi gingen we naar de Palmentuin, hiervan heb ik al eens een foto geplaatst. Er was een bandje aan het spelen met allemaal vrolijke muziek. De mensen waren allemaal aan het lachen, zingen en dansen. Erg fijne sfeer! En toen begon het. We hadden allemaal een paar busjes verfpoeder, zodat we in elk geval elkaar er onder kunnen gooien (onderlinge frustraties kwijtraken, haha. Geintje natuurlijk.) Met de busjes in de aanslag liepen we de tuin verder in en meteen kwamen er mensen naar ons toe om ons te bekogelen met verfpoeder. Overal waar je keek zag je mensen met gele, blauwe, rode of paarse gezichten. Vaak zaten ze van boven tot onder helemaal in de verf. Ikzelf ook trouwens. Ik zal zo een paar foto’s op mijn site zetten. Er was volop vermaak daar! Op een gegeven moment werd er een wedstrijdje georganiseerd. Een team van ongeveer 8 personen moest een menselijke piramide maken, om zo op ongeveer 5 meter hoogte een pot met frisdrank om te gooien. Degene die dit het snelste deed, was door naar de volgende ronde. Je begrijpt dat dit er erg bijzonder uitziet en dat je constant je hart vasthoudt: je ziet het allemaal zo mis gaan! Daarnaast zag ik hier ook niet helemaal het nut van in, de mensen zaten helemaal onder de pikkende Fernandez. Maar goed, het was erg leuk om te zien! De minister van onderwijs heeft nog een woordje gedaan, maar daar heb ik weinig van onthouden, heeft niet veel indruk op mij gemaakt. :p Helemaal ingekleurd zijn we met z’n vijven naar Zus & Zo gegaan, daar hebben we gegeten. Heel grappig om te zien dat alle mensen helemaal onder de verf zaten. Na het eten zijn we naar het Onafhankelijkheidsplein geweest, daar trad DJ Chuckie op. Heel leuk vond ik dit niet, en ja, dat kon je aan mij zien voor de lokale lezers :p. Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik niet erg goed tegen de warmte kan. Mijn voeten zijn namelijk helemaal opgezwollen en er zit veel vocht in. Het leek net alsof ik mijn enkelbanden had gescheurd, gelukkig voelt het niet zo, haha. Ik ben toch maar even naar de dokter gegaan, daar straks meer over. Rond de klok van 10 was ik het zo zat dat ik mijn huisgenootjes heb kunnen overtuigen om naar huis te gaan. Chuckie was gelukkig al weg en de muziek daarna was minder, dus veel moeite was het niet. Nogmaals dank lieve reisgenoten! :)

Een nacht volledig doorslapen was het gevolg. Ja, ik schrok er zelf ook van. Ik werd gewoon pas om 8 uur wakker (voor de eerste keer). Heftig! Hier moest ik even van bijkomen dus ik ben blijven liggen tot een uur of 11, ghehe.

Zaterdag zijn we naar de markt aan de Waterkant geweest. Zeeeeer bijzonder. Ik dacht dat we in onze wijk veel ‘last’ hadden van mensen die ons naroepen, maar dit spande de kroon. Ik moest er wel erg om lachen. Op een gegeven moment werd er gevraagd: “Ey, ben jij familie van Maxima? Beatrix?” (bedenk hier even een Surinaams accent bij en je kunt er om lachen)

Het minder leuke was dat ze ook aan je gingen zitten en dichterbij kwamen, daar houd ik niet zo van. Op de markt zagen ze ons al aankomen: Blanken!! Alle mensen wilden ons wel wat aansmeren, van horloges tot groenten en van kettingen tot wierook. Op de markt heb ik nog even een trainingsoutfit gekocht. Mama zou zeggen: ‘van dat schoonmaakmiddel?’ Ajax dus :). 30 SRD, dus maar acht euro! Ik hoorde dat Sabrina het goed doet in het doel, dus dan moet ik hier die outfit maar vaak gebruiken om mijn plekje terug te verdienen! :) Trouwens, daarover gesproken. Ik ben me-ga trots op SVBS VR1, die gewoon tot nu toe ongeslagen is! Zelfs gewonnen zaterdag! Oke, de wedstrijd was misschien niet optimaal (heb ik van horen zeggen), maar drie punten zijn het belangrijkst! TOP!

Zaterdagavond zijn we eerst bij een paar meiden geweest die we kenden van de Surinamedag: Britt, Rianne en Laura. Erg leuk om weer bekende gezichten te zien! Dat heeft me erg goed gedaan. We hebben daar een drankje gedaan en daarna zijn we naar het Torarica hotel gegaan. Hier was een optreden van Typhoon. Ik had er eerst nog nooit van gehoord, maar wat een vette muziek! Trompetten en saxofoons er bij, super chill. Op een gegeven moment hoor ik mijn naam met een Surinaams accent, bleek dat de directrice van mijn school daar ook was! Samen even losgegaan op de muziek. Later moest ik toch echt gaan zitten op een stoel, omdat staan te veel druk gaf op mijn voet. Maar dat mocht de pret niet drukken! Echt, geweldig! De andere meiden gingen nog stappen, maar Eline en ik hadden daar geen zin in dus we belden een taxi. Weer een ervaring rijker, wat een bijzonder ventje. Helemaal praten over bijvrouwen. “Ik hou gewoon van vrouwen, ik ben geen homo. Dat weet mijn vrouw ook. Mijn vrouw is wel jaloers maar als ik het stiekem doe dan heeft ze het toch niet door.” Okeeee! Erg bijzonder. Hij nam allemaal weggetjes die Eline en ik niet kenden dus erg op ons gemak voelden we ons niet. Toen we eindelijk in de Koenawaristraat aankwamen stapte hij ook ineens uit. Hij gaat doodleuk naast de weg staan om daar wild te pissen, met de woorden: “Jaaa, in Nederland mag dat niet hè!” Nu werden Eline en ik toch wel een beetje zenuwachtig en van de zenuwen kreeg Eline het slot van de poort niet los. Met bevende handen lukte het en vluchtten we naar binnen. Ik ben mijn kamer niet ingegaan voordat ik zeker wist dat de auto weg was gereden. Brrrr. Niet chill, volgende keer toch een andere taxi bellen! Zondag hebben we lekker rustig aan gedaan en aan het zwembad gelegen, ook wel eens lekker!

Maandag was het dan zo ver: mijn eerste stagedag! Om 6.15 uur ging de wekker al, wat een vroegte. Om 7.00 uur vertrokken Moniek en ik op de fiets richting school. Ik werd ontvangen door de directeur en mocht daarna met haar meelopen naar het auditorium. Daar heb ik voor het eerst de kinderen horen zingen. Wauw. Ik kreeg er kippenvel van, echt heel mooi! Vooral bijzonder, dat er al zoveel geluid uit een klein groepje kinderen kan komen. Ik heb maar 13 kinderen in mijn klas en op de hele school zitten er 80, maar wat een geluid! Voor de rest is het erg wennen. De pedagogische sfeer in Nederland is heel anders vergeleken met hier. Van een cultuurshock wil ik niet spreken, maar het was toch wel heel anders. Om 10 voor half 2 waren de lessen klaar en ook mijn mentor zat al te springen om naar huis te gaan. Is er niks meer te doen, dan moeten de kinderen “overliggen”, dat is met hun hoofd op hun armen liggen op tafel. Niks doen dus. Ik durfde het eigenlijk niet te vragen, maar ik deed het toch. “Mag ik misschien een spelletje met ze doen?” vroeg ik zenuwachtig. Dat mocht en ik ging voorin de klas zitten. De kinderen keken me verwachtingsvol aan. Ik besloot commando pingelen te doen. Waauw, ik had ze helemaal! Wat een plezier en wat een leuke kinderen! Ze lachten en ze deden super goed mee, echt super mooi om te zien. Alle kinderen waren laaiend enthousiast en vroegen allemaal wanneer ik weer terug kwam. Fijne afsluiter! :)

Tot slot: de cliffhanger. Wat is er met mijn voet aan de hand? Gisteren ben ik naar de dokter gegaan. Hier was een Nederlandse arts aanwezig, dat was best een geruststelling. Ze zagen de zwelling en de rode plekken aan mijn enkel en stelden van allerlei vragen. Het is waarschijnlijk een allergische reactie op muggensteken. Maar, er was een minieme kans op trombose. Ik kreeg een doorverwijsbrief mee en moest vandaag naar het ziekenhuis. De vuurdoop! Meteen naar van allerlei dokters en medicijnen, ik tref het hier maar weer, haha. Daar kreeg ik een echo onderzoek (nee, ik ben niet zwanger, haha) aan mijn been. Het duurde een eeuwigheid voordat ik aan de beurt was. Inderdaad, mijn geduld wordt hier mega op de proef gesteld.Maar, niks aan het handje, het zag er allemaal goed uit! Vanmiddag moet ik nog weer naar de dokter voor de definitieve uitslag, ik ben benieuwd. Maar no worries, het gaat heel goed met me.Vanmiddag gaan we nog wat drinken met de docenten van de KPZ, die zijn gisteren aangekomen. Fijn om ook met hun even bij te kletsen.

Goed gedaan, je hebt het lezen volgehouden! Dit is echt mijn langste verslag tot nu toe! Ik vind het super leuk om het uitgebreid te schrijven, hopelijk schrik ik jullie niet af, haha.

Ik hou jullie op de hoogte!

De eerste paar dagen, uitgebreide update!

De eerste paar dagen zijn in de waas aan mij voorbijgegaan. Ik merk aan mezelf dat ik erg moet wennen aan de warmte, de cultuur, de omgang en sowieso het leven in een grote stad. Al die wegen, Belt-Schutsloot is er niks bij. Logisch natuurlijk.

Als eerste: de warmte. Want het is hier bloedjeheet als de zon hoog aan de hemel staat. Tussen 12.00 uur en 15.00 uur is het hier het warmst. Dan moet je wel rekening houden met een graad of 30 of misschien wel warmer. Insmeren als een malle dus, dat is nu een onderdeel geworden van mijn ochtendritueel. Naast tanden poetsen smeer ik me nu na het eten meteen in met zonnebrand en DEET. Over DEET gesproken: er zijn hier ook veel muggen. Maar, vergeleken met de mietsen bij ons vind ik het meevallen. Ze steken mij vooral op mijn enkels, als ik een lange broek aan heb en net te korte sokken. Ze presteren het dan om precies daar tussenin te steken, wat een mooie bult als resultaat heeft. Maar zoals ik al zei: ik vind het, vergeleken met de verhalen die we er over hoorden, best meevallen. Op mijn kamer heb ik een airco, dus heel veel last op mijn kamer heb ik niet van de warmte. Ik hoorde dat de muggen ook niet goed tegen de airco kunnen dus dat scheelt ook weer!

Sinds dat we hier zijn heeft het eigenlijk alleen nog maar geregend. Vanaf het moment dat we uit het vliegtuig stapten kwam het al met bakken uit de hemel vallen. Als het hier regent, dan regent het ook hard! Wanneer we op de fietst stapten, regende het ook vaak. Het is wel lekker trouwens, je koelt even af en droog ben je toch zo weer!

Ik zei net al wat over het verkeer hier en dat we hebben rondgefietst. My goodness, wat een omschakeling. Ten eerste: ze rijden hier links. Tijdens de taxirit zaterdag naar ons huis ben ik me een aantal keer kapot geschrokken door verkeer dat dwars door elkaar heen rijdt. Iedereen gaat voor elkaar, auto’s keren midden op de weg en er wordt constant getoeterd. Voorrang zouden de mensen moeten geven dus aan het verkeer van, heel goed, links! Dit vroeg ik aan Chico, die taxichauffeur, en hij zei dat dat inderdaad zo was. Maar, bij de volgende kruising trok hij zich hier weinig van aan. Even toeteren en het is weer klaar. Fietspaden kennen ze hier niet, dus je fietst heel dicht bij de auto’s. Vaak is het zelfs makkelijker om te fietsen, omdat er constant overal rijen auto’s staan. Dit komt dus omdat ze allemaal aaaallle tijd hebben. Ze draaien zo hun auto ervoor en de rest wacht wel. Een hele omschakeling dus! In Nederland krijg je al kwaaie gezichten naar je toe geworpen als je per ongeluk je richtingaanwijzer niet aan doet! Haha, over een richtingaanwijzer gesproken! Toen we in de taxi naar onze kamer gebracht werden zagen we heel veel scooters/brommers rijden. Hiervoor hoef je geen rijbewijs te hebben, dus iedereen crosst hier zonder rijbewijs, en vaak ook zonder helm, door de straten. Ik zag dat sommige brommers gewoon hun hand uitsteken wanneer ze willen afslaan, haha!

Ik weet wel, als ik hier rijles had gehad, dan had ik er waarschijnlijk ietsje langer over gedaan dan in Nederland! Heel wonderlijk om te zien hoor. En dan nog iets. Als ‘witte’ ben je me-ga interessant. Overal hoor je kusgeluidjes en mensen die je naroepen. Ook het getoeter is vaak bedoeld voor ons. De gekste dingen worden geroepen: ‘ik hou van jou!’ ‘TIETENN!! ‘ (ja, echt) en: ‘wat heb jij mooie dijen zeg!’ Heel bijzonder allemaal. Een boost voor je zelfvertrouwen, haha. Ook al zie je er slecht uit volgens jezelf, de Surinamers vinden je toch wel mooi! ;-)

Dan de activiteiten die we de afgelopen dagen hebben gedaan. Als eerste hebben we ons gemeld bij het RKBO, dat is het bestuur van alle Rooms-Katholieke basisscholen waarop we gaan stage lopen. We moesten een hele tijd wachten en een gesprekje voeren met een heel aardige mevrouw. Ze gaf ons nog een aantal dingen mee, zoals dat we niet mochten roken op stage, geen energydrankjes mochten drinken en ook geen alcohol. Bijzonder dat ze dat zo aangeeft, naar mijn idee is dat meer dan logisch! Maar goed. We kregen allemaal twee brieven mee, een voor jezelf en een voor je stageschool. Hier stond bij mij overigens de verkeerde school op, zucht! Gelukkig deden ze daar bij mij op stage niet moeilijk over. Die middag zijn we op de fiets gestapt en hebben we Paramaribo verkend. We zijn bij Fort Zeelandia geweest, dat ligt aan de Waterkant. Hier staat ook het I <3 SU beeld, daar hadden we een foto bij gemaakt die op mijn facebook staat. Het ligt aan de Surinamerivier, de Nederlandse kolonisten hebben hier een handelsvestiging willen stichten. Na de citytour zijn we naar de Javaanse markt geweest om een shirt te kopen voor Holi Pagwha. Dit is een hindoestaans lentefeest, waarbij mensen feest vieren en elkaar ondergooien met verfpoeder. Denk aan de colorrun, maar dan zonder het rengedeelte J. Hiermee luiden ze het nieuwe jaar in. Vandaag is dat feest hier, dus we zullen het zien!

De tweede nacht hier was echt ge-nie-ten. In mijn vorige blog schreef ik al dat de eerste nacht een korte nacht was. Nou, de tweede nacht was ook heel fijn! ’s Nachts rond een uur of 2 ging ineens mijn brandalarm af. Ik schrok me echt kapot en dacht eerst dat het mijn airco was, haha. Ik ben naar buiten gegaan in de veronderstelling dat iedereen buiten was, maar niet dus. Ik was de enige. Lekker dan, want ik wist echt niet wat ik moest doen! Ik besloot om weer te gaan slapen, maar echt net op het moment dat ik mijn ogen dicht deed, ging hij WEER af! Ik schrok me kapot, alweer, en ging weer meteen naar buiten. Ik hoorde nu beneden ook dat hij ook was afgegaan bij twee huisgenoten. Samen met hun heb ik beneden zitten wachten totdat Steven, onze huisbaas, de brandalarmen heeft weggehaald. Een paar uurtjes kon ik hierna nog slapen, maar veel is daar niet van gekomen.

We zijn ook lid geworden van een sportschool! Zo kom ik helemaal in shape terug dames van VR1! Dan kan ik op de familiedag me helemaal uitsloven, haha. We doen dit in combinatie met zwemmen, dus we kunnen elke middag, als we willen, aan het zwembad liggen! Dat is wel fijn met dit weer.

Ten slotte ben ik eergisteren naar mijn stageschool geweest om kennis te maken met mijn stagementor en de school. Ik was best zenuwachtig, helemaal omdat ik de weg niet goed wist. De weg niet weten in combinatie met de drukte hier en het verkeer gaf me veel stress! Maar, dit werd allemaal minder toen ik mijn stageschool binnenkwam. Ik had het bloedjeheet, dus de directeur had tijdens ons gesprek speciaal een waaier op mij gezet, haha. Het lijkt heel goed en fijn, ze zei tegen mij dat het haar doel is om mij me zo veel mogelijk op mijn plek te laten voelen en dat spreekt me enorm aan. Het eerste gevoel is dus goed! Gisteren ben ik mee geweest op excursie met de hele school. Een schoolreisje waarbij de kinderen leerden over welke bomen Suriname rijk is. Mooi om te zien hoe enthousiast de kinderen hier zijn!

Een heel verhaal en volgens mij heb ik nog niet eens alles gezegd. Applausje voor jezelf als je dit verhaal ook weer door bent gekomen, er zullen er nog meer volgen. Ik vind het erg leuk om jullie reacties te lezen, zo voel ik me ook nog verbonden met thuis. Dat in combinatie met skype en m’n fotomuur: dit komt wel goed! Het is erg wennen en af en toe is het echt niet leuk, maar ik red me wel, daar heb ik vertrouwen in.

De grote dag!

De meeste mensen denken bij het zinnetje ‘De grote dag’ misschien aan trouwen, maar voor mij betekende dit dat ik vandaag vertrok naar Suriname. Om half 6 ging de wekker, zodat ik nog de aller-allerlaatste dingen in mijn koffer kon stoppen. Eenmaal beneden bedacht ik op het laatste moment nog even dat ik mijn eigen kussen meewilde. Maar, mijn koffer zat eigenlijk al helemaal vol. Dus, eerst zelf ploeteren en zweten om dat ding dicht te krijgen, maar nee hoor. Vroeg opstaan is al niet helemaal mijn ding, laten we zeggen dat ik geen ochtendmens ben, en dan moeten dingen ook nog niet gaan zoals ik ze graag wil? Conclusie: even een chagrijnig momentje. Gelukkig zijn er dan vaders: zij kunnen dit wel! Dankjewel pap! J Ik deed mijn slaapkamerdeur dicht en ik dacht nog: ‘Tot over drie maanden!’ Een kwartier na planning zaten we in de auto, om 6.45 uur welteverstaan. Wat een vroegte. Gelukkig zijn er niet veel mensen die zo vroeg op reis gaan, dus het was mooi rustig op de weg en we konden fijn doorrijden. Toen zag ik in mijn ooghoek steeds vaker het bordje: ‘Amsterdam, 30 kilometer, Amsterdam, 20 kilometer, Amsterdam 10 kilometer.’ Schiphol kwam in beeld en toen we uit de Schipholtunnel kwamen had ik het toch even moeilijk. Coline zei: “Jaaa, ik ben jaloers, je zit daar op een mooie plek in een warm land “ enz. enz. Toen zei ik: “Ja, maar wel zonder de mensen die ik het liefste om me heen heb!” Ja hoor, de eerste tranen rolden over mijn wangen. Ik kon nog even tegen Jesse aankruipen dus dat deed ik maar. Eenmaal op Schiphol was ik in de stress. Was het nu vertrekhal 1 of 2? Of 3? Helemaal in gedachten liep ik voorop, waardoor ik niet doorhad dat er nog meer mensen achter mij liepen. Ik was totaal verrast dat ineens Joëlle en Sanne voor mijn neus stonden, dus ja, weer huilen. Ik had helemaal niet verwacht dat het me zo veel zou doen. We liepen verder, weer een stressmoment. Was mijn koffer nu te zwaar of niet? Ja hoor, natuurlijk. Te zwaar. In de stress weer die koffer open en eruit gehaald wat ik kon missen. Dat deed ik in de extra koffer, deze hadden we erbij ‘gekocht’ zodat we onderwijsmiddelen erin konden stoppen, zoals papier. Je begrijpt dat we daarna dus weer op mijn eigen koffer moesten gaan zitten om hem dicht te krijgen. Ge-nie-ten. Samen met Eline besloten we om dat rotding maar meteen te ‘droppen’ zodat we daar geen zorgen meer over hadden. Hierna gingen we een kopje koffie drinken, niet te lang, want door al dat wachten in de rijen was er al bijna het moment van afscheid nemen. Het moment kwam steeds dichterbij en ik begon me steeds wat rotter te voelen. We liepen naar beneden, naar de douane. Daarvoor was de speciale Kiss en Goodbye plek. Daar moest het dan gebeuren. Wat vreselijk om je ouders en je familie te knuffelen als je weet dat het voorlopig de laatste keer is.. En je raadt het al: weer huilen. Dat was gelijk ook de laatste keer, al dat gehuil is nergens goed voor joh. Eenmaal door de douane kochten Eline en ik nog een aantal flesjes water en daarna konden we meteen het vliegtuig in. De pijp uit J, zoals Jesse zou zeggen.

9 lange uren van zitten braken aan. Veel leuks kan ik hier niet over melden, behalve dat ik naast een Surinaamse vrouw zat, die me vanalles kon vertellen over het land. De WC maakt een heerlijk geluid waar je je elke keer weer rot van schrikt en ook waren de stewardessen aardig, maar laten we de hoofdzaken van de bijzaken scheiden nu. J

Na een heel eind van alleen maar blauwe ondergrond zagen we opeens wat groens: we vlogen boven Suriname! We zagen bomen, bruine meertjes en korte wegen met veel auto’s. De landing werd ingezet en het lange wachten was eindelijk voorbij. Coline vertelde me over het moment dat je uit het vliegtuig stapt. Dat moet je onthouden, een klap in je gezicht van warmte. En dat was zo! De warmte werd onderbroken door een harde regenbui dus we konden rennen met onze handbagage richting de douane. We werden meteen met onze Nederlandse neus op de Surinaamse feiten gedrukt: het gaat hier allemaal wat rustiger aan. Het duurde dan ook 2 uur voordat we vanaf het vliegtuig richting onze kamers konden. Maaaar, wel een gave stempel in ons paspoort! J
We zagen een vrolijke man met onze namen op een bordje die ons naar ons huisje ging rijden. Een extra stoel werd voor Mark opgezet, die mocht helemaal achterin, gepropt tussen alle koffers, ha-ha, lekker Mark! Niet alle spullen pasten in de auto. Mijn handbagage koffer was ineens over. Een andere taxi-man zag zijn kans en wilde er zomaar met mijn koffer vandoor gaan. Ik schrik me lam, maar onze chauffeur, Chico, legde hem op een vrij duidelijke manier in het Sranantongo uit, dat dit niet de bedoeling was. Thanks, Chico! Ons was verteld dat de reis naar onze kamers in Paramaribo een halfuurtje duurde, maar je snapt het zeker al wel: alles op het dooie gemakje, rustig aan. 1,5 uur zaten we opgepropt in de auto. Wel met lekkere airco! Onderweg hebben we erg gelachen met Chico. Hij zou een vrouw regelen voor Mark en ook kwamen we achter een aantal leuke weetjes. Zo hebben, volgens Chico, de Surinaamse taxichauffeurs geen vrouw, omdat de vrouwen anders te jaloers zijn op de meisjes die de man dan rijdt. Ook rijden ze hier links en geven ze dus voorrang aan de mensen die van links komen. Zou je denken. Niet dus, iedereen neemt de voorrang en af en toe zaten we echt geschokt om ons heen te kijken, terwijl Chico en de andere chauffeur lekker aan het bellen waren tijdens het rijden. Je moet er geloof ik maar niet te veel bij stil staan. Halverwege meldt Chico ineens dat ie wegmoest, er zou een andere chauffeur komen. Deze was minder leuk, maar reed wel mooi door! Na 1,5 uur kwamen we aan bij onze kamers en kregen we de sleutels. Ik lig naast Eline, op de eerste verdieping. De foto’s op de website van ons huis zagen er heel wat beter uit dan hoe het er hier uitziet. Ik heb het geprobeerd wat op te leuken door veel foto’s op te hangen, maar je kunt wel stellen dat er erg veel (bijna) van ellende uit mekaar valt. De douche hier past denk ik vijf keer in onze douche thuis. Nu moet ik hier wel bij vermelden dat onze douche wel groot is, haha. Leuke bijkomstigheid: warm water kennen ze hier niet. Koud douchen dus! Hier zag ik erg tegenop, maar vandaag ben ik hier op teruggekomen! Wat kan het ongelooflijk warm zijn zeg, dan is een lekkere koele douche best fijn! Een korte nachtrust volgde, waarin ik veel appte met Eline of zij al sliep. Intussen kwam mijn nieuwe vriend tevoorschijn: een gekko. Wat was ik blij dat ik veilig in mijn klamboe lag! Ze doen niks, ze eten vaak de beestjes op, maar die beesten hebben wel een mega schrikeffect hoor!

Vandaag hebben we het rustig aan gedaan, zoals een echte Surinamer het zou doen. We zijn lopend naar de Chinees geweest. Als je denkt dat we hier babi pangang hebben gegeten, dan heb je het mis. Bijna alle winkels zijn eigendom van Chinezen. En wij maar denken ik het vliegveld: ‘goh, die eeuwige Chinezen met hun camera’s en hun petjes..’ Waarschijnlijk hebben zij het beter voor elkaar als ik in dit hok J.

We zijn naar de markt geweest en zijn nog in een andere supermarkt geweest om alle nodige zaken te kopen. Hierbij kan ik vermelden dat er snoep in overvloed is! Goed nieuws voor Ge! Daarvoor hebben we nog even Surinaamse dollars gepind. 400 SRD voor ongeveerd 100 euro. Vanmorgen heb ik nog even kunnen skypen met Jesse en met de rest thuis, dat was erg fijn.

Nog een paar weetjes op een rij:

-We wonen nu in een huis dat hiervoor een huis was voor de meisjes van lichte zede. Hoeren dus. Zo ziet het er ook wel uit. Wijzelf doen hier echter niet aan mee :)

-In het vliegtuig zijn we volgestopt met allerlei lekker eten. Van Surinaamse roti naar ijs, we hadden het goed voor mekaar.

-De winkels hier zijn allemaal open tot ’s avonds 11 uur en gaan ’s ochtends vroeg al weer open. Die chinezen hebben weinig rust.

-Het is hier op z’n warmst ongeveer 30 graden. ’s Avonds koelt het af naar een graad of 25. We mogen niet klagen!

Dit was het voor nu! Vanavond gaan we zelf koken en lekker buiten zitten. Ik wil jullie allemaal bedanken voor jullie kaartjes en alle berichtjes die ik heb gekregen. Het is erg fijn om te weten dat er veel mensen betrokken zijn en dat je er niet alleen voor staat! J (nee, ik zal nu niet gaan huilen..)

I’ll keep you posted!

Liefs van mij.

Aftellen!

Hallo allemaal,

Het begint nu heel snel echt te worden: nog maar een paar nachtjes slapen en ik vertrek naar Suriname!

Voorbereidingen

Op 6 november 2013 zette ik op facebook:"Deze held op sokken heeft ook een aanvraag voor een buitenlandse stage gedaan! En dan wel naar Zuid-Afrika (1e voorkeur), Suriname of Aruba voor 3 maanden. (staat nog niet helemaal vast) Niet helemaal naast de deur dus!Februari 2015 moet het gaan gebeuren. Nu dus flink gaan sparen en zorgen dat ik heen kan!"

Inmiddels is het februari 2015: de laatste dingen worden geregeld en ook begint mijn koffer steeds voller te raken. Ook mijn zenuwen zijn meer aanwezig, maar ik ga!

Sinds november 2013 is er vanalles veranderd. De bestemming is Suriname geworden en ik word vergezeld door 4 studenten van mijn school: Eline, Mark, Moniek en Femke. Samen hebben we op 20 oktober 2014 ons ticket geboekt en hebben we een geschikt huis gevonden om te verblijven.

Mijn paspoort werd aangevraagd en in december 2014 mocht ik van allerlei leuke vaccinaties ophalen. (In eerste instantie vond ik het heel vreselijk, maar achteraf stelde het echt niks voor) Ik kreeg er in totaal 4: DTP (difterie, tetanus en polio), buiktyfus, gele koorts en hepatitis A&B. De vaccinaties waren niet verplicht, maar je weet het natuurlijk nooit. Voorkomen is beter dan genezen, zullen we maar zeggen.

Eline en ik zijn samen naar Amsterdam gereisd om ons visum aan te vragen. Dit zorgde voor wat ophef in het kantoortje van het Surinaamse consulaat. De mevrouw weigerde ons visum in eerste instantie, maar na heel wat geregel konden we het toch nog krijgen! We mogen het land dus binnen!

Ik besloot voor mezelf om geld in te zamelen voor de school waar ik ga stage lopen: de Kathedrale Koorschool. Dit is een school waarop kinderen naast het gewone lesprogramma, muziekgeschiedenis en muziekles krijgen. Foto's en filmpjes zijn te vinden op de site van de school:http://koorschoolsuriname.com/category/view/koorschool

Ik mocht in de gezamenlijke jeugddienst van Wanneperveen/Belt-Schutsloot collecteren voor de school. Dit heeft maar liefst €215 euro opgebracht! Door verschillende giften heb ik voor een bedrag van €500,- spullen kunnen aanschaffen voor de school:

• 8 verfbussen
• 4x verschillende kleuren papier
• 2x vlechtstroken
• 8 x 12 kleurpotloden
• 25 potjes lijm
• 50 verschillende kwasten
• 30 leesboeken

Heel wat spullen dus! Ik ben jullie allemaal enorm dankbaar dat ik dit kan doen voor de school! Nu is de volgende uitdaging om het in Suriname zelf te krijgen, hiermee ben ik druk in de weer om het voor elkaar te krijgen.

Ik weet zeker dat de kinderen op de school jullie allemaal heel dankbaar zijn en t.z.t. zal ik hiervan wat foto's plaatsen.

Het komt nu echt steeds dichterbij, ik blijf het tegen mezelf zeggen. Ik weet dat ik iedereen (Jesse, papa&mama, mijn lieftallige zusters, familie en vrienden) heel erg ga missen. Dat neemt niet weg dat ik er veel zin in heb!

Reisplanning:

28 februari vlieg ik om 11.30 vanaf Schiphol naar Paramaribo. (vluchtnummerKL 0713) Vanaf Johan Adolf Pengel (vliegveld Paramaribo) komt een taxi ons ophalen en die brengt ons naar ons huis. De eerste week gaan we acclimatiseren: we gaan op bezoek bij het bestuur van de scholen en gaan kennismaken op onze stageschool. De tweede week begint het stage lopen. Daar ben ik vooral heel erg benieuwd naar.

28 mei vlieg ik weer terug vanaf Paramaribo naar Amsterdam. We vertrekken 's avonds om 17.50 uur en we komen om 07.30 uur aan op Schiphol. (vluchtnummerKL 0714)

Ik hoop dat ik die dag iedereen die ik zolang heb moeten missen snel weer kan zien en spreken!

Houden jullie mij ook een beetje op de hoogte van wat er in Belt-Schutsloot en omstreken gebeurt?

Groetjes, Geanne

Welkom op mijn Reislog!

11 februari 2015

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuweverhalenenfoto'svinden, en viade kaartweet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je inhet profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Geanne