Aan al het goede komt een eind..

Lieve allemaal,

Dit is het dan: mijn allerlaatste blog vanuit het mooie Suriname. Heel cliché maar ik zeg het toch: de drie maanden zijn voorbij gevlogen. Natuurlijk was het niet altijd gemakkelijk, maar wauw: wat een prachtig land is Suriname! De afgelopen twee weken zijn helemaal voorbij gevlogen, daarom heeft deze blog even op zich laten wachten, oeps

. Omdat ik zooooo veel te vertellen heb, zal ik niet te veel in details treden. Anders wordt het nog langer dan normaal .

Goed, even een terugblik, ook voor mezelf trouwens. Wat heb ik in de tussentijd allemaal weer beleefd? Stage is inmiddels voorbij. Donderdag 21 mei heb ik samen met de kinderen gegeten bij het Pannenkoeken en Poffertjes café. Lekker Nederlands, dacht ik, totdat alle kinderen patat bestelden, haha. Ik bestelde zelf wel een pannenkoek, nou, zo een hadden ze er nog nooit gezien. Over stroop nog maar te zwijgen. Zij kennen stroop als ranja, zo noemen ze dat. Het was een gezellige ochtend! Ik heb mijn mentor een voorleesboek gegeven, als afscheid. Ze leek even geschokt en kon later uitbrengen: voor jouw afscheidscadeau moet je nog maar eens langskomen. Haha.

Vrijdag tot en met maandag ben ik weer naar het binnenland vertrokken, Apiapaati was de eindbestemming. Om 07.00 precies stond het vertrek gepland, dus ik was keurig op tijd. Achteraf bleek ik toch niet zo goed ingeburgerd als ik dacht, want hoe had ik nu er vanuit kunnen gaan dat we echt om 07.00 weg zouden gaan? 08.00 uur stapten we pas in de bus, haha. Ik had deze trip alleen geboekt, ik kende een paar meiden die er waren, maar voor de rest was ik alleen. Af en toe was dat best lastig! Maar ook dit weekend heb ik weer unieke dingen mogen zien. Het hoogtepunt was wel dat we op een band achter de boot aan konden sjezen. Ik weet niet zo goed hoe ik dit moet omschrijven, ik zal wat foto’s toevoegen, dan zien jullie wel wat ik bedoel. Ook heb ik gezien hoe een begrafenis in zijn werk gaat bij de Marron. Het is werkelijk een groot feest, iedereen die is uitgenodigd neemt cadeaus mee voor de nabestaanden. Dit varieert van een zak rijst tot een grote tv. We hebben mooie watervallen gezien en lekker gezwommen. Maandag wilde ik zo snel mogelijk naar huis, want mama zat in Paramaribo al op mij te wachten. Om 10.00 uur was het vertrek gepland, maar je raad het al. Maandag 25 mei waren hier de verkiezingen. Onze bootsman bedacht om 10 voor 10 dat hij nog moest gaan stemmen in een dorp verderop. Niet eens heel erg, want dat duurde niet heel erg lang. Vervolgens ging de motor stuk, dus we hadden geen boot om terug te gaan. Beeeetje jammer! 3 uur later konden we gelukkig vertrekken en uiteindelijk zag ik mama rond een uur of 10 ’s avonds. Heel fijn om mama weer te zien en te knuffelen

. We hebben samen nog wat gedronken en zijn daarna naar bed gegaan.

Dinsdag was een suuuuuper leuke dag. Om 09.00 uur vertrokken we richting Zanderij om daar op een quad te stappen. Wat is dat ongelooflijk gaaf zeg! Ik zat alleen op een quad en Femke en Eline samen. De testrondjes gingen nog wat voorzichtig, maar na twee rondjes begon het echte werk. We scheurden over de savanne, werden zeiknat door de waterplassen overal en moesten de takken van ons afslaan in de jungle. De hele dag hebben we gereden. Het regende, maar dat mocht de pret niet drukken. Het werd juist nog leuker, want nu lagen overal waterplassen! Ge-wel-dig. Een super afsluiting

.

Woensdag zijn mama en ik opgehaald door Ronny. Voor de trouwe lezer is dit overbodige informatie, maar Ronny is al eens eerder mijn gids geweest. Dit keer ging hij ook weer mee, dat was heel gezellig! We reden samen met nog twee anderen naar de Brownsberg. Hier zouden we een pittige wandeling doen en twee watervallen bezoeken. De eerste dag hebben we een ‘test’ wandeling gedaan. We hebben toen maar liefst 5 van de 8 soorten apen mogen spotten, een schildpad gezien, spinnen bekeken en veel mogen genieten van prachtige uitzichten. Mooie plek zeg! Op een gegeven moment vermelde Ronny dat hij rook dat er een wurgslang in de buurt was. Het schijnt dat wanneer die net heeft gegeten, je hem kunt ruiken. Okeeeeee, even wat sneller lopen, Ronny? Haha.

’s Avonds hebben we gezellig op de berg gegeten en heb ik nog even mijn sjoel-skills getoond aan de plaatselijke bevolking. Helaas kon ik niet van ze winnen, al lag het naar mijn idee aan de sjoelbak, hihi. Dag 2 bestond uit een pittige wandeling. Op de site van de tour stond al dat je een goede fysieke conditie moest hebben, maar hoe bepaal je of je die hebt? We trokken onze wandelschoenen aan en daalden af naar de Ireneval. Maarja, het leuke van afdalen is natuurlijk dat je daarna weer naar boven moet. Kleinigheidje. Dat was wel even zwaar, hoor! Ik was nog moe van de trip naar Apiapaati en het quad rijden, mijn benen lieten me een beetje in de steek. Maar, dat mocht de pret niet drukken. Super leuk om samen met mama te doen!

’s Middags vertrokken we naar Stone Island. Dat is een soort schiereiland dat helemaal is ondergelopen. De bomen die in het meer staan zijn ook ondergelopen, dus je ziet allemaal dooie bomen boven het water uit komen. Een gek gezicht. De volgende dag hebben we nog over dat meer gevaren, mooi om te zien. Het blijkt dat het hout nog in erg goede staat is, daarom kappen ze sommige bomen en verwerken dat ter plaatse. Dat hebben we ook nog even mogen bekijken.

Onze mede reizigers gingen op doorreis via Atjoni. Atjoni is de verste plek in het binnenland waar je met de auto kunt komen, wil je verder, dan moet je met de boot. Mama en ik gingen mee, zodat we dat ook nog even konden zien. We aten daar bami en daarna begonnen we aan de terugreis. Een privétripje, want we waren alleen nog met Ronny. Gezelligheid alom, de drie uur was zo om!

Gisteren, zaterdag, zijn mama en ik naar de Warappakreek gegaan. Dat was een trip die meer over de geschiedenis van Suriname ging. Dit kon ik wel zien aan de mensen die mee gingen, de meeste van hen hadden misschien ook wel wat van deze geschiedenis meegekregen, als je begrijpt wat ik bedoel.

Er waren een paar studenten, maar ook wat oudere mensen. We hadden weer een leuke gids die erg veel kon vertellen. Helaas regende het bijna de hele dag. En als het hier regent, dan regent het kei- en keihard. Pffff! Gelukkig hadden we een overdekte boot .
Al met al een geslaagde dag die we hebben afgesloten bij het Pannenkoeken en Poffertjes café. (Ja, wij hebben hier wel een pannenkoek gegeten, haha.)

Vandaag zijn we nog even Paramaribo in geweest. We hebben mijn sleutel ingeleverd bij mijn huisbaas en zijn daarna nog wezen picknicken in de Palmentuin. Rond vier uur zijn we teruggegaan en toen hebben we een duik genomen in het zwembad. We hebben gelachen: koprollen en handstanden gemaakt, dit ging bij mij ietsjes beter als bij mama, haha. Vanavond zijn we voor het laatst uit eten geweest en toen heeft mama roti gegeten, dat hoort er natuurlijk ook bij!

De koffers zijn ingepakt, we hebben ingecheckt, morgen nog even de laatste souvenirs kopen en dan zit het er al weer op! 3 maanden in Suriname. De tijd ging zo snel! Wat heb ik genoten van dit land. Maar, ik merk wel dat ik er ook super veel zin in heb om weer naar huis te gaan. Morgen gaan we nog even langs stage, zodat mama dat nog even kan zien en om half 2 vertrekken we naar Zanderij. We vliegen om 17.50, vluchtnummer KL0714. Dinsdagmorgen om half 8 komen we aan op Schiphol en dan gaan we alweer richting het kleine Belt-Schutsloot.

Ik wil iedereen bedanken voor de leuke kaartjes en de lieve berichtjes. Super leuk om te voelen dat er aan je wordt gedacht. Een aantal van jullie zie ik hopelijk dinsdag al, maar de rest zal ik later deze week zien. Ik heb er zin in!

PS: de foto's laten nog even op zich wachten, deze hebben jullie nog van me tegoed!

Liefs vanuit Suriname,
Geanne

Geluk zit in de kleine dingen!

Lieve allemaal,

Het is weer een tijdje geleden dat jullie iets van mij hoorden. Het voordeel van zo’n drukke planning is dat de dagen snel gaan, maar tegelijkertijd is dat ook een nadeel. Ik doe zo veel leuke dingen, ik geniet en ik verwonder. Wat is Suriname een bijzonder land, daar kwam ik ook deze week weer achter.

Zondag, Moederdag, zijn we met een groepje naar White Beach gegaan, de hele dag lekker aan het strand liggen en een beetje zwemmen. We gingen weer met de lijnbus, een belevenis opzich! Een kaartje kost hier SRD 1,50, omgerekend ongeveer 0,35 cent (!) voor een klein uurtje met de bus. Daar kan Connexxion nog wel wat van leren! Je begrijpt niet hoe het uit kan, maar daar zeuren we als arme studentjes natuurlijk niet over.

Het was een leuke en geslaagde dag, ik was flink verbrand! Dus toen ik thuis was me van boven tot onder ingesmeerd met aftersun en maandag was de meeste roodheid weer weg. (is dat een goeie zin? Ach, jullie snappen wat ik bedoel, haha)

Maandag tot woensdag had ik weer stage. We hebben flink geknutseld met de nieuwe spullen, ze genieten hier zichtbaar van! De kinderen uit de andere klassen werken er ook mee en langzaam maar zeker komen er steeds meer werkjes van de kinderen in de school te hangen, een vrolijk gezicht!

Woensdag was mijn mentor ineens weg uit de klas: zo maar, uit het niets. De uitspraken van Eline en Mark schoten door mijn gedachten: “Ik ben wel vaak alleen in de klas, dan is ze zomaar weggelopen.” Chips, hier was ik niet helemaal op voorbereid! Natuurlijk ging het goed en heb ik gelachen met ze, maar ik vond het wel even spannend. De vorige keer was ze ineens weg om door de Mac Drive te rijden, nu was ze op de gezonde tour want ze ging nu een broodje halen bij de Subway.

Donderdag zijn Femke en ik vertrokken naar Isadou en het Marron dorpje Jaw Jaw. Per busje reden we naar Atjoni, waar we onze reis verder vervolgden per boot. Heerlijk om weer over de Surinaamse rivieren te varen, lekker koel maar toch in het zonnetje. Operatie melkfles is verder uitgewerkt, haha.

Toen we aankwamen op Isadou hebben we onze spullen in het tentje gedaan en konden we even rondlopen. Isadou is een soort vakantie eilandje, hier gaan Surinamers ook naar toe om hun vakantie te vieren. Rond vijf uur vertrokken we naar het dorpje Jaw Jaw. Dit was een heftige rondleiding, ik was mega onder de indruk. Eerst mochten we nog even door de bushbush lopen, daar is ons uitgelegd hoe de jungle punters gemaakt worden. Daarna hebben we de school van Jaw-Jaw gezien, best bijzonder! De school zag er goed uit en er waren mooie materialen, ik had daar nog stage kunnen lopen als ik had gewild. Daarna liepen we gewoon door het dorp heen. Er hing een gespannen sfeer: later vertelde onze gids ons dat dit de eerste keer was dat er bakra’s door het dorp liepen. De bewoners waren niet erg vriendelijk, maar wat wil je, ze dachten vast: “Wat moet dat volk hier?” We zagen kippen in te kleine kooitjes en een (doorgedraaid) aapje aan een ketting, zo zielig! Oude vrouwtjes die met stokken zichzelf proberen voort te bewegen. Heftig aangezicht. Daarna zagen we een soort van tempel, met de goden erin die de Marrons aanbidden. Dat was zo enorm creepy: er stond een kruis met een eng masker erop en een vieze cape. We waren allemaal erg onder de indruk, maar dit werd nog een beetje erger door de Surinaamse vrouwen. Op een gegeven moment zag een vrouw dat wij een camera bij ons hadden en toen flipte ze. In het Sarramacaans riep ze alle vrouwen van het dorp om snel te komen. Als ik eerlijk ben, denk ik dat je eerder bang moet zijn voor deze vrouwen dan voor de mannen. Onze gids probeerde het te sussen, maar dit lukte niet erg. We zijn maar snel weggevlucht, een bijzondere ervaring! Toen we het dorp uitliepen stond er een bijzondere poort: rechts moesten de vrouwen onderdoor en links de mannen. Maar, als je als vrouw onrein bent, dus ongesteld, dan mocht je helemaal niet onder de poort door. Dat hoorde ook bij hun geloof. Het is zo bijzonder en aangrijpend om te zien dat de mensen hier nog steeds in kleine hutjes leven en het zo prima vinden. Ze wassen zich in de rivier en ze redden zich met wat er in de natuur te vinden is. Ze proberen rijst te verbouwen en zijn samen een gemeenschap. Aan de andere kant is het ook heel bijzonder om te zien waar hun prioriteiten liggen: ook hier zie je mensen met iPhones, terwijl ze eigenlijk geen ‘normaal’ huis hebben. Maar, voor hun is het goed. Dat is zo gek om te beseffen en eigenlijk is het onbegrijpelijk als rijke westerling: waarom zou je niet investeren in een goed huis in plaats van je telefoon? Maar voor deze mensen is dit normaal en ze zouden het niet anders willen. In Nederland heb je het Zuiderzeemuseum, daar staan ook nog van die oude huisjes en is het in scene gezet over hoe het leven daar was. Ik zag iets vergelijkbaars, maar dit was de realiteit. Het waren geen acteurs, maar echte mensen. Je begrijpt dat ik mega onder de indruk was. Voor hen zit het geluk in kleine dingen, een keer wat anders eten dan rijst. Een bosvarken schieten en samen met het hele dorp eten van het varken. Een lach van een kind, het voetballen met hun vriendjes. Geluk heeft zo’n andere betekenis. Wat voor hen geluk is, is voor ons normaal. (behalve dat bosvarken dan, haha) Toch even een wakeup-call! Hier ga ik nog vaak aan terugdenken…

’s Avonds hebben we kaaimannen gespot: in het donker scheurden we weer over de rivier, op zoek naar rode oogjes van een kaaiman. Na een paar rondjes kwamen we ze tegen, best eng hoor! We kwamen steeds dichterbij met de boot en dan is het best eng als je zo’n beetje naast die kaaiman zit. Brrrrrr.

De tweede dag hebben we een jungle wandeling gedaan naar het dorp Gunsi. Daar was de sfeer een stuk gemoedelijker en vriendelijker. We waren welkom en hebben veel gebruiken van de bevolking mogen zien, zoals het maken van hardhouten banken of het maken van lendedoeken die de vrouwen dragen. We konden heerlijk relaxen in een waterval, want het was best wel zweten tijdens die wandeling! Het hoogtepunt van die wandeling was iets heel engs: we hebben een van de giftigste spinnen van Suriname gezien, de tarantula. We kwamen een holletje van zo’n beest tegen en een van onze reisgenoten prikte met een stokje in dat hol, ik schrok me dood toen hij er in een keer uit kwam! ’s Avonds zat er ook een vogelspin vlakbij ons huisje, daarmee ben ik nog, dapper als ik ben, op de foto geweest.

We reden zaterdag weer naar Paramaribo. Het is nu de grote regentijd, dat wil zeggen dat er meeeeeega veel regen valt. Een regenbuitje in Nederland is er niks bij. Als het hier een keer regent, staan alle straten al onder. We hebben dus iets langer over de terugweg gedaan, we konden haast zwemmen op straat.

Zaterdagavond zijn we gezellig met ons laatste overgebleven huisgenootje uit eten geweest. Zij is verhuisd, ze blijft nog drie maanden hier in Suriname en ons huis is zo goed als leeg.

Zondag was het zo ver: de kerkdienst. Ik was om half 9 stipt op school, zodat ik de kinderen nog even kon helpen als dat nodig was. De derde en de vierde klas moesten samen zingen, dat zijn ongeveer 30 kinderen bij elkaar. Ik denk dat er ongeveer 18 kinderen in totaal waren, heeeel bijzonder, haha. Ook hebben we geen leerkrachten gezien, mijn mentor vertelde vandaag op stage dat ze echt niet kon komen, want ze was moe. Hmmm, dat moet je eens zeggen in Nederland, dan wordt je nog uit je bed getrokken! Haha.

Hier zit een mega trotse juf te typen, want waaaauw, wat heb ik genoten. De kinderen zongen heel mooi en vier kinderen hebben zelfs solo mogen zingen. Zonder ook maar een beetje zenuwen stonden ze daar in de grote St. Paulus en Petrus kathedraal. Alle ogen waren op hen gericht en ik heb geen een vals nootje van ze gehoord. Ik kon het dan ook niet laten om mijn duim een paar keer op te steken, echt super! Ons was gevraagd om aan het einde van de dienst weer mee met de kinderen te lopen, door het gangpad terwijl de rest nog zat. Dus mijn mede stagiaire en ik stonden op, maar dat ging niet ongemerkt. Een oud vrouwtje achter ons trok mij aan mijn arm weer op de bank, want ik mocht niet zo maar opstaan. Pfffff, ze dacht vast: “Ja hoor, daar heb je weer zo’n stagiaire die niet weet hoe het werkt in een kerk.” Onder de indruk bleven we maar zitten, een beeeetje bijzonder haha. Na onze uitleg begreep ze het wel en ze zei inderdaad dat ze dacht dat wij niet wisten hoe het werkte in een kerk. Ik heb maar niet gezegd dat ik al naar de kerk ga sinds ik me kan herinneren

.

De laatste stagedagen zijn aangebroken: vandaag, morgen en woensdag ga ik voor de laatste keer werken met de kinderen. Morgen, dinsdag, ga ik de nieuwe leesboeken aan de directrice en de kinderen geven. Woensdag ga ik trakteren en donderdag gaan we uit eten.

Dan nu over mijn geluk: geluk heb ik hier opnieuw gevonden. Wat ben ik blij en dankbaar dat ik alles zo heb kunnen ervaren en heb mogen meemaken. Dat ik de mooie mensen van Suriname heb mogen zien en dat ik het land weer beter heb leren kennen. De kroon op dit geluk is nog wel dat mama toch nog naar Suriname komt. Zaterdag landt ze en dan gaan we samen nog van het land genieten. Dit betekent dat ik drie dagen langer blijf, dus ik land niet op 28 mei. Samen met mama vliegen we 1 juni terug. We gaan samen de Brownsberg beklimmen en gaan een boel andere leuke dingen doen. Ik kijk er mega naar uit!

We zijn weer een ervaring rijker en dichterbij mijn terugkomst.Ik wil nogmaals, ja ik val in herhaling, de mensen bedanken die nog steeds kaartjes naar mij sturen! :-) Super lief!

Ik kijk er naar uit om jullie allemaal weer te zien!

Liefs,

Geanne

Time flies when you're having fun.

Lieve allemaal,

Joehoe! Daar ben ik weer! We zijn weer een weekje verder, nu zit ik hier nog maar drie weken! Het aftellen is begonnen, al besef ik steeds meer dat ik eigenlijk nog niet naar huis wil. Time flies, when you're having fun! Er staan nog een boel leuke dingen in het verschiet, daarover straks meer. Laat ik eerst maar weer bij het begin beginnen.

Donderdag was een studiedagje: ik ben bezig geweest voor mijn stageverslag en ik mag hierbij met trots vermelden dat ik die inmiddels al af heb!

Donderdagavond was het dan zo ver: mijn eerste stapavondje in Paramaribo. Ik ben nog niet wezen stappen hier omdat ik het altijd zo laat vond, qua weggaan en qua terugkomen. We vertrokken namelijk pas om 01.15 richting Havana. Kwart over 1, midden in de nacht dus, haha. (Mama en tante Roelien zouden zeggen: zo laat pas? Waarom niet gewoon om 8 uur weg en om 1 uur thuis? In dit geval ben ik het met ze eens, haha)

Het was een leuke avond! Het viel mij 100% mee, want ik had het een beetje anders verwacht door de verhalen die ik al gehoord had. Wel weer wat bijzonders hoor, ik kan er nog steeds niet bij met mijn hoofd. We stonden op het punt van vertrekken en Moniek en ik zaten buiten te wachten op de rest. We hadden uitzicht op een man van ongeveer vijftig, het had qua leeftijd mijn vader kunnen zijn, die wel erg van de Surinaamse vrouwen aan het genieten was. Op een gegeven moment was hij de ene vrouw lichtelijk aan het betasten, terwijl hij met de andere vrouw aan het zoenen was. Of het normaal is in Suriname, ik weet het niet, maar ik heb echt met verbazing staan kijken.

Vrijdagmorgen was iets minder leuk. Ik lag laat op bed, natuurlijk een mega kater. Oké, geen kater want ik drink niet as you know, maar ik kreeg mijn ogen, letterlijk, niet meer open. Om iemand aan te kijken moest ik mijn hoofd helemaal naar achter gooien, zeer bijzonder. Ik wist wat het was, omdat ik dit ook wel vaker in Nederland had gehad, maar leuk is het niet. Tel daar ook nog even mega huiduitslag door de zon op je hals bij en het feest was compleet. Even een baalmorgen! De rest van de dag lekker rustig aan gedaan en even geskypt met het thuisfront, dat deed me goed. Ik kon weer door!

Dat weekend gingen we op een minitrip naar Palulu. Het is een soort camping in de bush-bush waar je je hangmat op kunt hangen en gewoon lekker kunt hangen bij de kreek. Een relax weekendje dus. Zaterdag vertrokken we met de lijn 71 richting Berlijn. Ja, Berlijn, grappig he

.Even dacht ik na over het feit dat ik over vier weken in een soortgelijk busje zat richting school. Niet meer over na denken!De bus was in Nederland allang afgekeurd geweest, maar wat kon je chill zitten zeg. Ik zat bij het raam en kon steeds met mijn gezicht uit het raam, de wind in mijn haren. Heerlijk! Na 1,5 uur kwamen we aan bij de camping en daar hebben we een gezellige avond gehad.

Zondagavond werd ik helaas ziek, dus ik was blij toen we thuis waren. De rest ging nog uit eten, maar dat moest ik even overslaan. Een broodje voldeed toen ook prima, haha.

Maandag moest ik gewoon weer naar stage. Ik had mijn laptop meegenomen, zodat ik bezig kon voor school. De kinderen hadden namelijk repetities en dan kan ik geen lesgeven. Ik was blij dat ik naar huis kon, want ik voelde me nog steeds echt niet goed. ’s Nachts stond de klopgeest weer bij mijn raam. Rond de klok van 4 hoorde ik weer dat creepy geluid en nog steeds kan ik er niet bij dat iemand dat voor de lol doet. Gevolg: ik heb mijn bed omgedraaid, zodat ik niet meer bij het raam hoefde te liggen. Omdenken: Yes we can!

Woensdag was een bijzondere stagedag. De kinderen hadden allemaal hun gymkleren aan, zodat we om half 10 konden vertrekken naar de gym. De mensen die al mijn blogs hebben gelezen weten dat de gymlessen die ik tot nu toe zag, helemaal niks voorstelden en dat er een ongemotiveerde leerkracht zat. Even een leuke bijkomstigheid: mijn mentor besloot dat ze mee moest gaan met de conciërge van de school om een klusje te doen, dus ik mocht alleen met de kinderen naar het gymveld lopen. Leuk! Het voelde net alsof het mijn eigen klas was. Eenmaal aangekomen bij de gym zag ik het al: dit werd niks. Samen met de leerkracht van de vierde klas zat ik op de tribune me te ergeren. Hij zei: “Ik ga juffrouw Radha opbellen.” Dat is de directrice. Zij kwam snel naar het veld en natuurlijk kon de gymjuf toen wel gym geven, zei ze. 5 minuten later was Radha weg en was ook de belofte van de leerkracht weg. We besloten om de kinderen te roepen en van het veld af lopen, als een soort statement. Ik weet alleen niet of ze dit statement hebben begrepen, gezien het feit dat we dit de vorige keer ook al hadden gedaan, haha. Maar, nieuwe dingen om me zorgen oover te maken: ik had de klas alleen en ik wist even niet wat voor lessen ik moest geven. Later in de klas bleek dat ze nog konden schrijven, dus dat had ik met ze gedaan. 10 minuten later kwam mijn mentor binnen, met een zak van de Mac Donalds in haar handen. Bleek dus dat ze in die tijd door de Mac Drive was gereden om eten voor haarzelf te halen. Juist! Of ik nog even de klas wilde overnemen terwijl zij at. Oke dan! Haha.

Donderdag was weer een normale dag op stage, haha. Donderdagmiddag ben ik meteen gaan sporten bij Torarica, dat ging lekker! Maandagavond hebben we weer een voetbalwedstrijd hier, ik ben erg benieuwd hoe die gaat.

Vrijdag, gisteren, ben ik weer naar stage gegaan. Normaal is dit niet mijn stagedag, maar ik besloot om mijn gemiste dagen in te halen. Logisch natuurlijk! De kinderen deden vanaf moment 1 heel geheimzinnig. De juf mocht niet in het lokaal en elk kind had een briefje in zijn of haar hand. Op het bord werden dingen geschreven en iemand stond bij de deur om de juf tegen te houden. Bleek dat ze allemaal cadeautjes voor haar hadden, voor Moederdag. Ze hadden tekeningen gemaakt, briefjes geschreven en cadeautjes gekocht, zo lief! De rest van de ochtend ging dan ook erg goed, omdat we allemaal zo vrolijk waren. Ik kreeg niks van de kinderen, daar had ik zelf eigenlijk nog niet helemaal bij stil gestaan. Mijn mentor en de kinderen voelden zich geloof ik een beetje schuldig, want op een gegeven moment kwam er een kind uit mijn klas naar me toe: “juf, dit is voor jou.” Ik kreeg een leeg, gekleurd plastic bakje met daarop een Moederdaggedicht. Wauw, heel lief gebaar hoor, maar Moederdag stel ik liever nog een paar jaartjes uit! Haha.

We knutselden voor alle moeders een mooie kaart met de nieuwe knutselspullen. Ze zijn er erg blij mee en de andere leerkrachten kunnen ook niet wachten om het in hun klas te gebruiken. Het resultaat zal ik zo even bij de foto’s plaatsen, voor het geval jij als lezer niet actief bent op Facebook. ;-) (gezichtsboekkie, hè pap) Aan het einde van de morgen vertelde ik de kinderen dat het niet meer zo lang duurde voordat ik naar huis ging, waarop Theone, de stuiterbal uit mijn klas zegt: steek je vinger op als je niet wilt dat juf Geanne naar huis gaat. Alle vingers gingen meteen de lucht in. En daar doe je het voor! Heerlijk

. (Diezelfde Theone was in de paasvakantie naar Nederland geweest, in Amsterdam. Hij kwam de maandag na de vakantie vertellen: "Juf, ik ben naar Nederland geweest en ik heb gevraagd of ze u ook kenden, maar ze kenden u helemaal niet!" Haha, lief he? Ik smolt.)
Het was een erg leuke dag, fijn om op terug te kijken! ’s Avonds zijn we uit eten gegaan bij Bar Zuid, omdat er weer iemand in ons huis afscheid gaat nemen. Jammer hoor, het huis wordt steeds leger en leger..

Nog maar drie weken en dan ben ik weer thuis! In deze drie weken staan er nog veel leuke dingen op het programma. Morgen ga ik naar White Beach, een aangelegd strand aan de Suriname rivier. De hele dag lekker aan het water liggen met een leesboekje, kan er nu al naar uit kijken!

Maandag, dinsdag en woensdag heb ik gewoon stage. Dan wil ik gaan schilderen met de nieuwe verf, benieuwd hoe dat gaat. Donderdag tot en met zaterdag ga ik op trip. Ik ga dan samen met Femke naar Isadou en Jaw Jaw. Het ligt in het hart van Suriname aan de Boven-Surinamerivier, je kunt er heerlijk in een stroomversnelling liggen en varen. Ik heb er zin in! Zondag 17 mei ga ik hier naar de kerk, want dan ga ik mijn stage kinderen in actie zien! Voor het eerst en helaas ook voor het laatst kan ik naar hun liederen luisteren, ik ben heel erg benieuwd hoe dat zal zijn! Maandag tot woensdag heb ik weer gewoon stage. Donderdag is mijn laatste dag en dan ga ik dus afscheid nemen van de kinderen. Ik ga samen met de kids en mijn mentor naar het Pannenkoeken en Poffertjes café (van mijn mentor mochten ze alleen kiezen uit patat met vlees of vis, beetje raar in een pannenkoeken restaurant als je het mij vraagt :-p). Super leuk! Daar ga ik samen met ze eten en dan moet ik echt afscheid van ze nemen. Jammer hoor.

Vrijdag tot en met maandag ga ik weer op trip, naar Apiapaati. Helemaal in de bushbush, lange busrit en lang varen maar dat heb ik er voor over. De vooruitzichten zijn namelijk erg goed: berg beklimmen, watersporten, gezelligheid, klinkt top!
Maandag zijn hier de verkiezingen, ik hoop dat ik daar nog wat van mee krijg. Sinds dat we hier zijn zijn ze al bezig met die verkiezingen, dus ben ik wel benieuwd hoe het gaat aflopen.
Dinsdag ga ik nog quad rijden door de jungle en over de savanne met ons eigen groepje. We hoorden van Britt, Laura en Rianne dat dit heel tof gaat zijn, dus we waren meteen om en hebben meteen geboekt! Woensdag is onze laatste dag en misschien gaan Moniek en ik dan nog naar Parabello om een zipline te doen, om onze laatste dag goed af te sluiten. ’s Avonds gaan we uiteten. Donderdag als een malle alles inpakken en schoonmaken en dan vertrekken we om 2 uur richting het vliegveld.

Een vol programma! Je zult begrijpen dat ik er nog erg veel zin in heb. Ik ga dan ook nog volop genieten van Suriname en zijn mooie cultuur en natuur.
Ik spreek jullie snel weer in het echt!

Liefs,

Geanne

Zij is (niet) op haar achterhoofd gevallen! ;-)

Lieve allemaal,

Er is weer een week voorbij! Tijd om weer wat van me te laten horen. Laat ik beginnen bij waar ik in mijn vorige blog ben geëindigd: het huisfeest. Rond een uur of 9 gingen een paar huisgenoten en ik nog even naar de Chinees om wat drinken te kopen voor ons zelf. Resultaat: ±15 djogo’s (anderhalve liters bier) en een paar kleine flesjes drinken. De Chinees bood een karretje aan, die mochten we meenemen naar huis en later terugbrengen. Iedereen gooide zijn of haar flesjes drinken in de kar, dit leek de perfecte oplossing, zo hoefde niemand wat te dragen (de luiheid van een Surinamer zit er al in hoor, haha). Maar toen gebeurde het, we wilden de weg oversteken, maar uiteindelijk kwamen we niet verder dan de goot naast de weg. Het achterste rekje van het winkelwagentje schoot los, waardoor alle djogo’s naar achteren rolden en vervolgens in 100 stukjes op straat lagen. Vol verbazing keken we naar wat er zojuist gebeurd was, waarna we allemaal in lachen uitbarstten. Haha! Het was ook echt een hilarisch gezicht. De Chinees kwam meteen naar buiten gerend met een bezem om het glas op te ruimen en uiteindelijk hebben we van hem twee nieuwe djogo’s gekregen. Toch netjes! En dat was nog niet alles: hij is helemaal vanaf de Chinees, met een nieuw karretje (inclusief het nieuwe drinken) met ons meegelopen naar huis, haha. Hij was vast bang dat we dit karretje ook gingen slopen. Zie het voor je: een Chinees die amper Nederlands kan en dan met een groep studenten meeloopt naar huis. Een hilarisch begin van de avond!

Het huisfeest zelf was ook gezellig, er was een bierpongtafel en overal kon je gezellig met elkaar zitten kletsen. Bierpong trouwens, daar ben ik niet zo goed in. 2 keer heb ik het balletje in de beker kunnen gooien, maar over het aantal pogingen zal ik het maar niet hebben

.

Op een gegeven moment rook ik een raar luchtje, een luchtje die ik nog niet eerder heb geroken. (wat zegt dit over mij? Haha) Het was hasj-lucht, er waren een aantal Surinaamse mannen aan het roken. Ik wilde wel eens weten hoe dat werkte, dus ik daar naar toe. Ze keken me aan alsof ik gek was, maar ik moest en zou weten hoe het werkte en wat er gebeurde. Hij zegt: “Als je het echt wilt weten, dat moet je het proberen.” Dus dat deed ik dan maar. GRAPJE. Nee, dat deed ik dus niet. Het was een komisch gesprek, want echt directe vragen stellen ze hier niet. Uiteindelijk konden ze het wel waarderen en weet ik nu alles over hasj (echt een verrijking! Not

) en zei de jongen: “Meisje, jij hebt echt goeie swagger”. Yeah, die was weer binnen! De rest van de avond heb ik de lucht vermeden, want brrr, ik hou er niet van! (gelukkig maar he, paps en mams.)

Zaterdag was hier een feest voor Koningsdag. Na dat feestje van vrijdag, had ik besloten om daar niet mee naar toe te gaan en heb ik ’s avonds een cocktail gedronken met Romy, Josephine en Eline. Ja, een cocktail, enkelvoud, want na een slokje voelde ik hem al. Haha, niks gewend.

Zondag ben ik de hele dag bezig geweest met het knutselen van een voorbeeld voor de kids en om de malletjes te maken, zodat ze niet alles zelf moesten overtrekken en knippen. Het was een moeilijkere opdracht dan ik dacht, maar ik had er vertrouwen in dat het ze zou lukken. Ik besloot om vlinders met de kinderen te maken, die we achterin de klas konden ophangen, zodat de klas wat vrolijker is. Het eindresultaat hebben jullie nog van mij tegoed, hiervan heb ik nog geen foto kunnen maken.

De kinderen gingen goed aan het werk en ze waren laaiend enthousiast toen ik alle spullen uitstalde op de tafel, ze konden niet wachten om te beginnen! Maandagavond mocht ik weer, na een week wachten, een balletje trappen. Het ging, jammer genoeg, niet zo goed als vorige week. Het gras was erg lang, voor zo ver er gras lag, en mijn reddingen waren ook niet al te best. Maar er was een leuk vooruitzicht: woensdag hadden we een wedstrijd!

Ik had er al de hele week zin in, omdat de vorige was afgelast.

Dinsdag stond ons een belangrijke ochtend te wachten: Mark, Moniek en ik gingen weer terug naar het CPI, de pabo van hier, om een presentatie te geven aan studenten. Best spannend, we wisten niet goed wie er zouden komen en hoe de groep zou zijn. De directeur was er nog bij toen Mark moest presenteren en de studenten leken best geboeid en deden goed mee. Halverwege mijn presentatie ging de directeur weg en gelijk waren ze een stuk ongemotiveerder, haha. Er kwam weinig inbreng en ik moest echt verhalen uit ze trekken. Niemand wilde meer wat vertellen en het leek alsof ze gewoon naar huis wilden. We vroegen later ook wat ze er van vonden, waarop een jongen zei dat het anders was. Ik vroeg: “Wat was er dan anders?” Uit interesse, misschien volgde er wel een compliment, wist ik veel. Dom dat ik daar van uit ging eigenlijk, want hij gaf aan dat hij normaal rond deze tijd ligt te slapen. Okeeee, en bedankt he!

Moniek moest als laatste en heeft haar presentatie nog meer ingekort dan ik, want luisteren wilden ze echt niet meer. Goed, het was best leuk om les aan ze te geven, maar de motivatie had wat beter gekund!

Dinsdagmiddag heb ik gezellig met Rianne geluncht in de stad en ’s avonds ben ik voor school bezig geweest.En! Toen ik dinsdag terugkwamvan het CPI agen daar maar liefst
5 (!) kaarten op mij te wachten. Wauw! Nog steeds kijk ik er van op, echt geweldig! Ze hangen op mijn deur. Echt super lief van jullie allemaal!

Dat Paramaribo een klein beetje groter is dan Belt-Schutsloot, dat wist ik nu wel. En dat er wat meer gebeurt als in Belt-Schutsloot, dat wist ik ook. De afgelopen weken zijn er wat stagiaires beroofd en is er een huis leeggehaald. Sindsdien lig ik niet helemaal meer lekker in bed, ik hoor van alles en panisch is mijn tweede naam. Onze vorige schoonmaker loopt hier nog veel rond, hij is niet helemaal goed en is constant onder invloed van drank enzo. Toen Jesse hier nog was ben ik ’s nachts een keer wakker geworden van geklop op mijn raam. Die keer kon ik nog tegen Jesse aankruipen en was ik niet echt bang. Deze week gebeurde dat weer, ik hoorde het door mijn oordoppen heen. Gadver.. We denken dat het de vorige schoonmaker is. Laten we het hopen, dan weet ik in ieder geval dat hij het is. Sindsdien zitten de oordoppen nog verder in mijn oren, en moet ik waarschijnlijk in Nederland eeeeven naar mijn oren laten kijken, omdat ze zo ver in mijn oren zitten dat ik echt helemaal niks meer hoor. Creepy hoor.

Woensdag ben ik niet naar stage geweest, ik had de hele nacht wakker gelegen en de hele tijd zweten, terwijl mijn airco op 22 stond. (22 graden lijkt voor jullie warm, normaal gesproken staat hij zelfs op 26 graden, haha. Gek he) Ik besloot om niet naar stage te gaan, omdat ik me daar niet fit genoeg voor voelde. Ik ben gerustgesteld door mijn lieve huisgenootjes Els en Josephine, maar helemaal lekker lig ik nog niet in bed hoor.

Om 17.00 uur stond de wedstrijd gepland. Wij waren keurig om kwart over vijf present, het Surinaamse team echter niet. Waarom verwachtten we eigenlijk al dat ze op tijd waren?

Uiteindelijk begonnen we rond 18.00 uur aan de wedstrijd. We stonden helaas al snel achter, maar we konden ons nog wel redelijk terugvechten. Scoren deden we niet, en wat ook altijd bij ons in Nederland gebeurt: scoor jij niet, dan scoren zij wel. Het ging best goed bij mij, ik kon nog een bal uit de kruising pakken.

Surinamers zijn trouwens echte schwalbekoningen! Tjongejonge, bij het minst of geringste lagen ze alweer op de grond te schreeuwen van de pijn, pffff. Suarez is er niks bij.

En de scheids ging hier ook steeds op in, iedereen werd gek in ons team, haha. De scheids wilde naar de eerste drinkpauze al niet meer fluiten, omdat hij gek werd van onze ‘agressiviteit’. Nou, geloof mij, dat viel reuze mee hoor!

Uiteindelijk verloren we met 3-0 (volgens mij), ik weet het niet meer precies. In de tweede helft kwam er een meid op me af en ik kon de bal gewoon pakken, al viel ik daarna heel hard op mijn achterhoofd, letterlijk. Sterretjes all over te place en duizelig tot de max. Maar na een tijdje ging dat ook wel weer.

Na de wedstrijd hadden we een afscheidsfeestje van Rianne, Britt en Laura. Zij vliegen donderdagnacht. Heel jammer, want ik kon het goed met ze vinden!

Vandaag ga ik nog lunchen met ze in Torarica en daarna ga ik daar zwemmen. Dan volgt helaas al het afscheid! Vanaf vandaag zitten wij hier nog precies 4 weken. We vliegen donderdag 28 mei om half 6 terug naar Nederland. Stiekem ben ik af en toe best aan het aftellen hoor, want makkelijk is het echt niet altijd. Maar als ik dan even op stage ben geweest, of even in het zonnetje heb gezeten, dan bedenk ik me: wat zeur ik eigenlijk, ik moet heel erg dankbaar zijn dat ik dit mag mee maken en dat ik hier ben! En als ik dat even heb gedacht, dan is de heimwee zo weer over.

Liefs,
Geanne

No spang!

Lieve allemaal,

In mijn vorige blog konden jullie lezen dat ik vrijdag afscheid moest nemen van Jesse. Tenminste, dat dachten we. We keken samen eens goed op het ticket, waarop stond dat hij om 16.20 uur moest vliegen, wat betekende dat hij rond 12 uur zou moeten gaan. Alleen waren we niet zeker of er vanuit werd gegaan van de Nederlandse tijd, of de Surinaamse tijd. Inderdaad, normaal gesproken staat er op een ticket de plaatselijke tijd, maar bij de Departures vanaf Zanderij stond dat hij om 22.20 moest vertrekken. Daar hielden we ons dan maar aan vast. Dat was het eerste heldere momentje. Hij zou dus om ongeveer vijf uur weg moeten, dus we hadden samen nog wat extra uurtjes

.

We gingen voor de laatste keer naar de Palmentuin en aten wat bij Zus en Zo, zodat hij niet met een lege maag het vliegtuig in zou gaan. (niet dat hij lang een lege maag zou hebben, want in het vliegtuig wordt je volgepropt met eten, haha) Jesse bedacht dat hij hier wel kon inchecken, zodat hij dat niet op Zanderij hoefde te doen. Makkelijker gezegd dan gedaan, want dit lukte niet. Even bellen dan maar! We kregen een norse Surinaamse man aan de telefoon, die al zijn woorden inslikte. Nog maar een keer bellen. Dezelfde man! Dus ik vroeg hem rustig of hij wilde vertellen wat hij precies bedoelde. “Ja mevrouw, uw vlucht gaat niet vanavond. Hij is morgen. Tuutuutuut.” Geen uitleg, geen excuses, niets. Bijzonder! Zijn vlucht ging dus niet door? Hoe dan? Op dat moment schoot ons een verhaal te binnen: de fantasierijke gids van Nickerie/Bigi Pan vertelde ons dat wanneer Bouterse naar een ander land zou moeten vliegen, al het vliegverkeer van de SLM platligt hier. Zou dat er wat mee te maken hebben? Ik vrees dat we er niet achter komen

.

De nieuwe vertrektijd was om 20.00 uur op zaterdag. Mooi, we hadden nog een extra dagje samen. Wel gek hoor, want je stelt je erop in dat hij eerder weggaat. We gingen vroeg slapen en werden ’s ochtends op een heeeerlijke manier gewekt. NOT. We keken samen omhoog naar mijn klamboe en zagen daar, jawel, mijn grote vriend. Een gekko! Brrrr. Even hadden we een discussie: zat hij nou in mijn klamboe, of aan de buitenkant? Vanaf het begin was ik al overtuigd: hij zat IN mijn klamboe, my goodness. HELP. Ik was meteen genezen van dat ik slecht had geslapen en stond binnen drie tellen naast mijn bed, of eigenlijk, ik stond buiten mijn kamer, held dat ik ben. Jesse schudde de klamboe wat heen en weer, en inderdaad: hij zat aan de binnenkant en viel naar beneden. Een gil kon ik niet onderdrukken, erg he? Na heel wat gevang kon hij hem naar buiten gooien. Die beesten zijn sneller dan je denkt. Dit zette de teller op 3! Sinds Jesse bij mij was, zijn er 3 gekko’s binnengeslopen in mijn kamer. 2 hebben helaas niet lang meer kunnen leven. Een was snel dood, de ander heeft nog eeeeven geleefd zonder staart.

Tsja, dan moet hij maar niet op mijn kamer zijn hoor.

Na dit geweldige avontuur besloten we samen mijn kamer eens grondig schoon te maken. (Ja, wie bedenkt dat inderdaad. Op de laatste dag, samen schoonmaken. Om elkaar vervolgens vijf weken niet meer te zien, haha. Het was wel nuttig in ieder geval! Ik heb wel gezien wie zijn nieuwe huis schoonmaakt! ghehe) Wat een bende was het eigenlijk hier. De gekko’s durven nu denk ik niet meer naar binnen, zo schoon!

Om 3 uur was het dan echt tijd om afscheid te nemen. Huilen dat ik deed! Nee hoor, grapje. Het was goed zo! Hij is er langer dan twee weken geweest en ik zie hem over vijf weken weer. Zo erg is het nu ook weer niet.

Zondag ben ik naar Overbridge geweest, samen met de mensen waarmee we naar Blanche Marie zijn geweest, familie Blanche, beter gekend als familie Desiree. Overbridge is een soort ‘resort’ waar je lekker kunt chillen in je hangmat en kunt zwemmen. Helaas was het niet heel erg mooi weer en was het eb, dus zwemmen kon niet. Daarentegen hebben we lekker gevolleybald met de plaatselijke bewoners. De Surinaamse jongens dachten ons bakra’s wel in te kunnen maken. En helaas, tot mijn frustratie, dat lukte. Grrrrr.

Het was, ondanks het weer, een geslaagde dag!

Maandag was het eindelijk weer zo ver: na tweeënhalve week paasvakantie, moest er toch weer gewerkt worden! Ik kon helaas maar weinig doen, maar ik heb me prima vermaakt met de kids! Janet was jarig, ze ging trakteren. Een typisch Surinaamse traktatie, heb ik me laten vertellen. Ze kwam met een grote chocoladetaart op school, echt heel groot, en die hebben de kinderen helemaal opgegeten. Ik werd al misselijk toen ik er naar keek. (terwijl ik echt een grote snaaierd ben. Overbodige informatie voor de kenners, haha) Daarna kregen de kinderen nog een doos met daarin een bakje yoghurt en een bakje fruit. Een iets meer Nederlandse traktatie! Gezond trakteren is hier nog niet zo hip&happening als dat het in Nederland is.

Mijn huisgenootje, Dorinda, vroeg me donderdag mee om te gaan voetballen hier in Paramaribo. Toen kon ik niet, want Jesse was hier nog. Maandag ben ik met haar meegegaan naar een voetbalveld hier in de buurt, om samen met 22 andere stagiaires, waaronder Eline & Laura, te gaan voetballen. Wauw! Super tof, eindelijk weer eens lekker op het veld rennen, zweten omdat je je fysiek inspant en eindelijk weer je vertrouwde handschoentjes aan en showduiken maken. Haha, dat laatste viel wat tegen hoor, ik moet geloof ik nog een beetje in komen

. Er werd vanaf het begin gelet op je skills, omdat we met een team ook echt wedstrijden gaan spelen. Het ging best goed, het was natuurlijk wel weer effe wennen, helemaal in deze hitte, maar ik heb lekker gespeeld! Ik hoorde dat ik mee mocht doen als keeper, mijn plek in het team was binnen. Oké, ik zal eerlijk zeggen. Er waren geen andere gegadigden voor op het doel, een plek was dus niet moeilijk en niet verrassend, haha. We gingen een partijtje doen op groot veld, met het ‘selectieteam’ en het andere team, om een beetje op elkaar ingespeeld te raken. Dat ging lekker! We wonnen met 1-0, een mooi begin! Eigenlijk zouden we morgen, donderdag, een wedstrijd hebben. Helaas gaat dit niet door, om een typisch Nederlandse reden: het veld is te nat. Al dagen regent het hier de hele dag! Dus het veld ziet er uit als de 16meter aan de Vastebelterweg kant bij ons op de Belt, haha. En voetballen in de regen zien ze sowieso niet zitten. Balen, ik had er echt veel zin in! Volgende week maar weer eens een poging doen.

Gisteren en vandaag ben ik weer naar stage geweest. Het waren vrij rustige dagen. Gisteren ben ik naar het postkantoor gegaan in de pauze. Ja, de directrice zei dat dat mocht, haha. Ze stuurde me bij wijze van weg.

In Nederland doe ik dat, even voor de goede orde, natuurlijk niet.Ik dacht de kortste route te nemen, maar ik was helemaal verdwaald en bezweet. Ik moest daarna nog terug naar stage, oh vreselijk. Ik voelde me vies en warm, en ik wist de weg niet meer terug naar stage. Help, paniekmomentje. Ik vroeg vandaag nogmaals de kortste route aan mijn mentor, bleek dus dat ik echt maar één weggetje had moeten oversteken vanaf mijn stage, en dan was ik er al. My goodness, helemaal voor niks in de stress gezeten gisteren, en voor niets omgefietst. Goed, dan hebben we dat ook maar weer geleerd! Van fouten leer je, zeggen ze toch? Omdenken! No spang! Geen stress, dat kun je hier in de warmte er niet bij hebben, haha. Daar krijg je het alleen maar warmer van.
Op het postkantoor kocht ik een aantal kaartjes om te versturen en daar kreeg ik tot mijn verbazing nog meer kaartjes uit Nederland. Wat super lief van jullie allemaal om kaartjes naar mij te sturen! Echt leuk! Mijn ‘badkamer’deur hangt vol met jullie kaartjes. Dank jullie wel! Ik vind het erg leuk en ik probeer ook een kaartje terug te sturen als dat lukt. (Ik weet nu in ieder geval de weg! Haha)

Staat er nog iets op de planning? Vrijdag hebben we in ons huis een huisfeest, er zijn veel mensen uitgenodigd en het schijnt een gezellige avond te worden! Ik ben benieuwd.

Maandag ga ik met de kinderen voor het eerst met de gekochte spullen knutselen, ik zal meteen wat foto’s daarvan plaatsen, zodat jullie kunnen zien dat de spullen hier goed op zijn plek zijn! Dankbaar zijn ze zeker.

P.S.: Even heb ik gedacht dat mijn adres bij Henk en Hennie in de winkel hing, haha, omdat ik van veel verschillende mensen kaartjes heb gekregen. Maar na even wat research gedaan te hebben, bleek dit niet zo te zijn. Nogmaals, iedereen heel erg bedankt! Ik vind het super om te ‘zien’ dat jullie aan me denken!

Liefs,

Geanne

Mission Impossible

Lieve allemaal,

Ik sta op dit moment voor een Mission Impossible: ik moet drie trips beschrijven van de afgelopen dagen in zo min mogelijk tekst, zodat jullie niet halverwege afhaken, haha. Laat ik beginnen bij de eerste trip: Galibi.

We vertrokken al vroeg donderdagmorgen en moesten nog wat mensen ophalen. We ontmoetten onze reisgenoten, erg bijzondere mensen, ik zal niet in details treden, haha. We reden eerst een paar uur en mochten daarna per boot verder. Gelukkig hadden we nog een poncho kunnen bemachtigen, want serieus: we waren drijfnat. Een bijzonder gevoel overheerste: ik had echt het gevoel alsof ik bij paps en mams in de boot zat, op de terugweg vanaf de Beulaker. Met z’n allen in de punter, keihard over het meer en je werd nat van het opspattende (zeg je dat zo?) water. We kwamen aan op een, zoals Jesse het zei, Bounty-eiland. Palmbomen, strand, zee, wauw! Heel mooi! We sliepen in een mooie kamer vlak aan het water. Heerlijk wakker worden!

In deze periode leggen de grote zeeschildpadden hun eitjes op het strand. Schildpadden zijn langzame dieren, dat is een understatement! Poe, je moest wel echt geduld hebben hoor! Voordat ze een keer ‘in trance’ waren, zoals dat werd genoemd, was je weer een halfuur verder! Maar toen het moment eindelijk daar was: wauw. Best indrukwekkend om te zien! Per boot gingen we weer terug naar het ‘bounty eiland’, waardoor we weer zeiknat waren. Het was het wel waard trouwens!

De tweede dag gingen we naar Frans-Guyana, gewoon eventjes over de grens! Ineens reden de mensen weer rechts en moest je betalen met euro’s, gek hoor! We bezochten een gevangenis, heel indrukwekkend! De ergste martelpraktijken hebben zich daar voor gedaan, brrr. In een bepaalde cel had zelfs iemand voordat hij stierf, geschreven: ‘Adieu mamma’. Daar krijg je toch kippenvel van? De gevangenis was gesplitst in zogeheten dorpen, op de ene plek zaten de gestoorden en op een andere plek de mensen die al eens ontsnapt waren (zo vertelde de gids dat). Je moest als gevangene een ijzeren band om je enkel, het gewicht bovenop je voet. Als je een mindere straf had, dan kreeg je de band om je linkerenkel, zodat je nog bij je water en je ‘nachtemmer’ kon. Als je echt iets goed fout had gedaan, kreeg je hem om je rechterenkel, zodat het erg moeilijk werd om bij je nachtemmer te komen, zodat je uiteindelijk jezelf eronder zou plassen. Brrrrr.

Genoeg creepy stuff! Per boot gingen we weer terug en je raadt het al: weer nat? Nee! We hadden wind mee, haha. Dus nat werden we niet.

Tot zover Galibi! (ik zal wat foto’s plaatsen voor het complete plaatje)

Zaterdag 11 april! De dag waarop Jesse 24 is geworden. Ik had in het geheim vanalles geregeld voor hem, zodat hij een leuke verjaardag zou hebben. Ik had, zo romantisch als ik ben, een ontbijtje op bed gemaakt, met een eitje, kaas, spek, ochoch,

ik heb zo uitgepakt!

We gingen daarna naar de centrale markt, waar we jouw cadeautje hebben gekocht, Rick!

Deze krijg je van Jesse als hij er weer is. Om een uur of drie gingen we dolfijnen spotten, tenminste, dat was de bedoeling. Vanaf het begin hing er een aparte sfeer: we wisten niet goed waar we aan toe waren. Ik had geregeld dat de boot versierd zou worden en dat er gebak zou zijn, maar dit was er allemaal niet! Jesse was nog niet op de hoogte daarvan, dus gelukkig was hij niet heel teleurgesteld, maar ik baalde als een stekker! We stoomden het meer over, wauw! Samen met een aantal Surinamers gingen we ze spotten. Hilarisch hoor, om gewoon eens een gesprek van hun te volgen. We zijn naar Braamspunt geweest, erg mooi! Veel mooie foto’s gemaakt. We zagen erg veel dolfijnen! Overal zaten ze! NOT. We hebben, serieus, geen enkele dolfijn gezien. Zo raar! Halverwege de tour werd stapte de gids en de bootsman over op een andere boot, en wij kregen dus andere gidsen. Jesse vroeg op een gegeven moment aan mij; ‘zouden ze dit wel eens eerder hebben gedaan?’ Ze maakten overal foto’s van en voeren meteen richting de steiger, ze waren er blijkbaar klaar mee. Erg bijzonder. Ik was echt even van m’n stuk gebracht joh! Zo bizar! Vijf minuten later kwam er een andere boot aan met, hoe toevallig, dezelfde mensen als onze vorige tour naar Galibi. Zij hadden wel dolfijnen gezien, dat maakte het allemaal nog raarder. Ik belde Ronny op (de oplettende lezer zou weten dat we met hem naar Blanche Marie zijn geweest), want ik had via hem alles geregeld. Hij baalde er zelf ook van en had alles geregeld voor Jesse zijn verjaardag, maar niks daarvan was dus uitgekomen. Ik legde hem de situatie uit en hij koos volledig mijn kant. Uiteindelijk kreeg ik mijn geld terug, dus dat was heel netjes!

Maandag zijn Jesse en ik naar Berg & Dal geweest, hiervan heb ik een foto op facebook gezet. Wauw, met een kabelbaan over de Surinamerivier, zohee! Super vet om te doen man! Echt heel blij dat ik het gedaan heb. Daarna gingen we kajakken over de Suriname rivier. Heen en terug, niet een heel bijzondere route maar wel mooi om te doen. Als laatste hebben we nog even gezwommen in de rivier. We besloten om met de boot van 1 uur mee te gaan, zodat we op tijd terug waren in Paramaribo. Dit ging niet zonder slag of stoot. Op het moment dat we in de boot stapten totdat we eruit stapten heeft het gestortregend. Daarna lekker in een busje met airco, dat was een van de weinige momenten dat ik het koud heb gehad hier in Suriname. Maar zo vet om gedaan te hebben, die regen viel in het niet

.

Dinsdag en woensdag gingen we op trip naar Bigi Pan. Letterlijk betekent dit: groot meer. We hadden een erg bijzondere gids, een man die geboren was in Nederland maar al een echte ingeburgerde Surinamer is. Hij had een aantal bijzondere uitspraken die ik hieronder nog even vermeld. We reden door de verschillende districten heen en over vanalles had hij wel wat te vertellen. Interessant hoor! We sliepen in een mooi hotel, dik voor mekaar show! We bezochten een bijzondere mandir, een hindoeïstische tempel. Ik vond het jammer dat hij hierover weinig kon vertellen, want dat soort dingen vind ik heel interessant! ’s Avonds aten we bij een restaurantje en gingen we op tijd slapen, het was een lange dag geweest. Woensdag, vandaag, gingen we naar de Bigi Pan. Met een bootje gingen we het natuurreservaat in en hierin konden we allemaal vogels spotten. Uilen, watervogels, ijsvogels, rode ibissen en flamingo’s waren de vogels die we voornamelijk zagen. Heel mooi om te zien, wauw. De foto’s geven niet half weer hoe mooi het is!

En dan nu de meest bijzondere uitspraken van onze gids!

• Wanneer je als Surinamer een huis hebt met een omheining en er komt een dief op je land, dan mag je hem doodschieten. Maar heb je geen omheining, dan mag je niet schieten.
• Alle privétempels (die mensen in hun tuin hebben) hebben een neptunes drietand op het dak. (Dit heeft vast een andere naam en zal vast een betekenis hebben, had niet het idee dat hij dit wist)
• Hij zou 14 keer in Nederland zijn aangehouden vanwege zijn Surinaamse rijbewijs.
• Zijn dochter was zwaar verongelukt (schedelbasisfractuur) en ze wilde op school haar boek delen met iemand. De leerkracht zou haar hiervoor een klap op haar hoofd gegeven hebben. De man was met zijn auto het ‘erf’ (schoolplein) opgereden en de leerkracht een klap teruggegeven. In Suriname is het een regel dat je 50 SRD betaald voor een klap. De politie vroeg hem om 50 SRD, waarop hij zei: nou, dan geef ik je wel 200 SRD, dan sla ik haar nog drie keer!
• Hij heeft geen stemrecht in Suriname, omdat hij een Nederlands paspoort heeft. Een ongezouten mening heeft hij wel zeg. De hele politiek spoorde niet en alles deugde voor geen meter. Als hij het voor het zeggen had..

Misschien schiet me nog meer te binnen, maar volgens mij is het voor nu wel lang genoeg verhaal, haha. Ik zal wat foto’s erop zetten, zodat je een beter beeld krijgt. Wat minder details, heb echt geprobeerd om nu de hoofdzaken van de bijzaken te scheiden

Morgen gaan Jesse en ik rustig aan doen, vrijdag moet ik hem alweer uitzwaaien

.We hebben echt een topvakantie gehad samen, we hebben echt genoten! Nu moet ik hem weer zes weken missen. Misschien komen papa en mama nog, ook iets om naar uit te kijken. Dit was het voor nu! Over en sluiten.

Liefs, Geanne.

En een busje, en een busje, en een busje vol met Belgennnn!

Lieve allemaal,

Woensdag 1 april was het dan eindelijk zo ver! Na een anderhalve maand skypen en whatsappen, kon ik Jesse weer in ‘het echt’ spreken! Deze week was ik volgens mijn reisgenootjes niet te genieten, ik was veel op mezelf en had veel behoefte aan een goed gesprek met mamsie en paps! Gelukkig kon dit gewoon en voelde ik me wat beter. Steven, onze huisbaas, wilde mij wel naar het vliegveld brengen. Ik vind het nog wel een beetje eng eigenlijk om alleen in een taxi te gaan, laat staan naar de Zanderij. Dat is ongeveer een uurtje rijden, dus dan zit ik liever bij iemand in de auto die ik ken en vertrouw! Het was net alsof ik bij papa in de bus zat, want Steven moest eerst weer vanalles doen onderweg, voordat we naar de Zanderij konden. Even iets afleveren hier, daarna een gesprekje daar. Ik kon ‘m wel wat! Het viel reuze mee natuurlijk hoe lang ik moest wachten, maar op zo’n moment voelen minuten als uren!

Om half 3 zou Jesse aankomen en om kwart voor 4 waren we nog niet op Zanderij, kenners zullen weten hoe mijn humeur op dat moment was, haha. Ik stond bij de Arrivals, de plek waar ik anderhalve maand ook aankwam. Gek gevoel om daar weer te zijn! Na een tijdje wachten was hij daar dan eindelijk.

Geen all-you-need-is-love-renmomentje, maar gewoon rustig naar hem toegelopen en het was meteen weer zoals vanouds. We reden weer terug naar Paramaribo en ik heb hem meteen de omgeving een beetje kunnen laten zien. Mijn kamer deelde ik vanaf dat moment met nog iemand, dat was wel even een omschakeling! Nog meer rommel. Mam, ik hoor je nu denken: ‘net alsof het bij jou wel netjes is?’ Maar je zult verbaasd zijn: er is weinig rommel te vinden op mijn kamer, haha. ’s Avonds hebben we oerhollandse pannenkoeken gegeten bij een restaurantje en zijn we op tijd gaan slapen.

Donderdag hebben we onze hangmatten gekocht. Vrijdag gingen we op trip en daarvoor moesten we een hangmat kopen: 3 dagen in een onnatuurlijke houding slapen, ik keek er nu al naar uit!

Ik was meteen verliefd op een hangmat en kocht die ook meteen. We waren al snel klaar. Daarna hebben we de pakketten opgehaald die ik had opgestuurd vanuit Nederland. De schoolspullen zijn veilig aangekomen! Ik neem na de vakantie, wanneer ik een knutselles ga geven, de spullen meteen mee, zodat we er lekker mee aan het werk kunnen. De rest van de dag was het eigenlijk te warm om iets te kunnen doen. We zijn weer uiteten geweest en hebben onze tas ingepakt voor vier dagen trip!

Vrijdag vertrokken we rond half 7 vanaf ons huis naar de plek vanwaar we zouden vertrekken. Er kwamen steeds meer mensen aan, uiteindelijk hadden we een groep van 80 man! Ja, ziek veel joh! De mensen werden over de bussen verdeeld en we begonnen aan een rit van 4 uur. Het was dezelfde weg als naar Blanche Marie, dus ik wist al wat me te wachten stond. Een aantal uitspraken waren van toepassing op de rit: ‘Gaaaaank is alles’ (speciaal voor pap: speed is all), de chauffeur leek wat onervaren op deze weg en stopte voor elk mini gat. Je begrijpt dat als de weg uit bijna alleen maar gaten bestaat, dit erg irritant is. ‘Vaake be-ij te bange’, met dezelfde reden: vaak moet je gewoon met volle snelheid over een drempel gaan dan heel traag, dit zullen jullie wel herkennen

)

Na vier uur stapten we uit de bus en begonnen we aan een drie uur durende bootrit. Super leuk! We scheurden over de Coppenamerivier. Om het even pessimistisch te zeggen: elk voordeel hep z’n nadeel! We voeren super chill over de rivier, alleen begon het halverwege te regenen. Laat me jullie een ding zeggen over de regen hier in Suriname. Als het regent, regent het ook echt. Niet te vergelijken met de Nederlandse regen. Met bakken viel het uit de lucht, we waren helemaal doorweekt. We vroegen de bootsman hoe lang het nog zou duren. ‘Ooooh, nog een bochtje of twee.’ Ze praten hier niet in minuten, maar in bochten, haha! Dit bleken iets meer bochten te zijn, tijd inschatten zijn ze hier niet zo goed in.

We kwamen aan op een heel mooie plek, veel rotsen en een mooie rivier. We legden aan en moesten nog even wachten op onze bagage. Kleinigheidje: dit was eeeeeven in de rivier gevallen, waardoor de meeste tassen doorweekt waren. Gelukkig waren onze hangmatten en dekens droog, wij hadden mazzel! We knoopten onze hangmatten vast en gingen eten. Stel je voor: 80 studenten op 30 vierkante meter die allemaal moesten eten. Ik keek eens om me heen en sommige mensen… Tjonge, op het moment dat er werd gezegd ‘jullie kunnen eten’, barstte het los. Mensen die net doen alsof ze in jaaaaren geen eten hebben gehad. Ik dacht nog, laat maar, ik wacht wel effe. Niet de instelling die je moest hebben dit weekend! Je moest puur voor jezelf heen gaan en eten scoren, want anders had je dus niks! De hierop volgende dagen was het beter geregeld en werd er voor je ingeschept, zodat iedereen wat kreeg.

Dag 2 van de trip begon om een uur of 8. De eerste nacht in een hangmat was helemaal niet vreselijk! Haha, zo zeg ik het net alsof het niet leuk was. Het viel me 100% mee, heb zelfs 6 uur geslapen ongeveer. Wel jammer dat je tig keer eruit moest klimmen omdat je moest plassen ’s nachts. Voordat je ging slapen was het te hopen dat dit niet gebeurde, haha. Best fris trouwens ook, gelukkig had ik de cuddle me mee J (voor de mensen die dit niet kennen, dit is mijn fleece deken, en ja, deze heb je af en toe nodig in Suriname. Weet je hoe koud het is in de airco?

)

Wij mochten vandaag de Voltzberg beklimmen. Brood moesten we smeren voor de lunch en we kregen allemaal 2 liter water mee. Eerst gingen we met een bootje richting de berg en daar begon de barre tocht. Je had weinig kans om om je heen te kijken: het was een tocht dwars door de jungle en dus moest je echt goed opletten waar je je voeten neer zette. 10 kilometer was de tocht in totaal, die twee liter water was zo op! Dat water was er trouwens ook meteen weer uit, want zweten deed ik als een malle! De luchtvochtigheid was erg hoog, dus dat ging best snel. Gelukkig was ik niet de enige, haha. Je voelt je toch niet helemaal happy als je drijfnat van het zweet bent. Na een lange tocht kwamen we aan bij het klimgedeelte: 20 minuten heel steil omhoog klimmen op de rotsen. Best eng hoor! Ik dacht ook echt dat ik het niet zou halen, ik was kapot! Maar, mede dankzij Jesse, heb ik het wel gehaald! Het uitzicht maakte veel goed. Maar, kleinigheidje houd je: we moesten nog eeeeven terug. Pfff, dat was echt op karakter hoor. Ik was echt kapot. Eenmaal terug gingen we snel eten en het duurde niet lang voordat Jesse en ik in onze hangmat lagen.

Dag 3: we gingen naar de Moedervallen. Een wandeling van drie kwartier was ons beloofd. Na een goede nachtrust, geloof het of niet, stapten we met goede moed de boot weer in. Drie kwartier werd helaas anderhalf uur. Het was even een communicatiefout. Me dunkt, ik had het nog in de benen van de dag d’r voor en dan moet je nog even anderhalf uur klimmen. Eenmaal bij de waterval konden we lekker zwemmen en afkoelen. Veel foto’s gemaakt. Speciaal voor Sanne en Joëlle wilde ik een foto maken in het shirt dat ik van ze kreeg. Jesse en ik hadden een mooie plek in de gaten: op een paar rotsen. Tijdens het klimmen ging ik onderuit en viel tussen de rotsen. AU! Schrammen en door mijn enkel, het kon erger. Het teruglopen ging prima en de schrammen vielen uiteindelijk ook best mee.

Dag 4: de terugreis! We zaten, zoals de titel al verklapt, in een bus met alleeeeen maar Belgen. Amai! Alleee! Constant hoor je dit in elke zin, om er gek van te worden! Ook wel grappig hoor, maar na een aantal uren in de bus kun je je daaraan toch ergeren, haha. We gingen wat eten bij ’t Vat, een soort studentencafé hier. We bestelden ons eten en kregen al snel, voor Surinaamse begrippen, ons eten. Behalve Jesse. Nadat Moniek en Samantha ook nog een ijsje hadden gegeten, was Jesse er wel klaar mee. We hadden bijna een uur gewacht! ‘Meneer, nog een minuutje!’ ‘Meneer, het komt er aan!’ Dit geloofden we op een gegeven moment wel, dus hebben we betaald en heeft Jesse roti gegeten van de Roti Drive. (net als de Mac drive, haha)

Dinsdag en woensdag hebben Jesse en ik niet veel gedaan. Vandaag zijn we naar Peperpot gegaan met de boot en hebben we de natuur bekeken. Het viel me een beetje tegen, want het regende de hele dag! Niet de geschikte dag, helaas! Maar, het was erg mooi op de momenten waarop het droog was en we hebben echt genoten.

Morgen vertrekken we voor 2 dagen naar Galibi, hier leven de reuze schildpadden en in deze maand leggen ze eieren. Daarvan zijn wij getuige! Je snapt dat we ons erg vereerd voelen

.

Lang verhaal weer! Er is ook zoveel te vertellen!

Liefs!

Ken jij Nederland net zo goed als de juf?

Lieve allemaal,

Na het fijne weekend moest er toch echt weer gewerkt worden. Dinsdag mocht ik weer naar stage. Ik had niks voorbereid, dus ik kon weinig doen. Ik had mijn laptop meegenomen en zo kon ik toch nog even bezig voor school. Ondertussen ook nog wat kaartjes verstuurd, heel sneaky via internet. Woensdag ging ik ook weer naar stage. De kinderen hadden deze week een repetitieweek, dus waren ze de hele ochtend bezig met toetsen maken. Het enige dat ik dan doe is voorin de klas zitten en toekijken. Ja inderdaad, voorin. Achterin is namelijk geen plek, haha.

Ik merk dat ik nog steeds slecht tegen de warmte kan, dat is wel jammer! Je voelt je toch niet helemaal op je gemak als je constant zweet, of het zweet je op de rug staat. Nu weet ik hoe jij je voelt, pap, na een dagje in de kragge

. Woensdag was ook de dag waarop ik voor het eerste skypte met de familie Mondria. Na wat geploeter aan de Nederlandse kant was het gelukt! Een keer andere gezichten zien is ook wel eens leuk, no offence jesse & familie van de Belt. Ik heb die avond voor 10 huisgenoten pasta pesto gekookt. Denk je eens in: als je over dag al zo veel zweet en het warm hebt, moet je je eens voorstellen hoe prettig dat is boven een pan met kokend water! Gelukkig verdampt het zweet in de pan dan wel gelijk. Nee hoor, grapje , zo erg is het nu ook weer niet.De pasta viel bij mij niet zo goed, dus ik ging op tijd naar bed.

Ik merk dat ik veel in mijn klas kan proberen, qua werkvormen en spellen. De kinderen zijn overal wel voor in. Zo heb ik woensdag een circuit vorm gedaan met klokkijken. De kinderen vinden het klok kijken erg moeilijk. Ze hadden de repetitie van het klok kijken al gehad, maar ik stelde voor aan mijn mentor om het nog eens met ze te oefenen. Dat mocht. Ik besloot om helemaal bij het begin te beginnen en vertelde een verhaal over hoe de klok is ontstaan. De kinderen waren betrokken en leken het beter te begrijpen. Tijdens het circuit maakten ze in elk groepje een andere opdracht, die allemaal met de digitale of met de analoge tijd te maken hadden. Het ging al een stuk beter, yes! Je zag het plezier.

En tsja, wat moet je de kinderen nog leren als ze de repetities die week allemaal al gehad hebben? Ik merkte dat deze gedachte nogal heerste bij mijn mentor, dus stelde ik voor om de volgende dag een lesje over Nederland te geven. “Het maakt niet uit wat je geeft, bedenk maar iets.” Oké, prima! Ik ging met een goed gevoel naar huis, want ik had van allerlei ideeën over wat ik kon doen. Ik besloot een quiz te maken en van allerlei dingen aan de kinderen te vertellen, dingen die ze zouden onthouden. Ik begon de volgende dag mijn les met een woordweb. Wat wisten de kinderen al van Nederland? Dat was echt een goeie, want de gekste dingen kwamen naar boven. “Het sneeuwt toch altijd in Nederland, juf? Juf, ik hoorde dat er ook pinguïns zijn in Nederland. In Nederland spelen ze toch lingo?” Haha, bij die laatste had ik het echt even niet meer! Hoe komen ze er op? Ik had er veel plezier in om ze van alles te vertellen over het land waar ik vandaan kwam. Als laatste heb ik ze nog het filmpje van papa in het klokhuis laten zien, maar helaas was het geluid een beetje te zacht. Deze hebben ze nog van me tegoed, dat vind ik nog wel even gaaf om te laten zien! #trots

Het was ongeveer 12.45 uur en het lesprogramma was helemaal doorgelopen. Drie kwartier over dus. Hmmm, wat nu? Ik zat al van allerlei spelletjes te bedenken. Mijn mentor daarentegen trok een zak chips open en liet de kinderen in een kringetje zitten. “Jullie krijgen van mij een zak chips, ik ga kijken hoe goed jullie kunnen delen.” Haha, het is ook een manier om kinderen te laten delen!

Grappig om te zien. Even tussendoor, ze geven daar niet veel om. In Nederland moet je gezond trakteren en wordt er van je verwacht dat je fruit meeneemt voor in de pauze. De gekste dingen kom je hier tegen. De ene dag zie je kinderen met een stuk pizza in hun broodbakje en de andere dag met patat. Gek hè? Natuurlijk zijn er ook kinderen die wel fruit meenemen of een broodje, of kinderen die worst kopen bij de kantine van de school.

De kinderen kregen woensdag een briefje mee dat ze vrijdag vrij waren, in verband met een godsdiensttraining van het personeel. Deze moest donderdag weer mee, getekend en wel, zodat de leerkracht zeker wist dat er geen kinderen op school zouden komen. Mijn mentor vroeg me mee naar de godsdiensttraining. Ik kon wat later opstaan, het was dicht bij mij in de buurt. Ik kreeg een routebeschrijving van Moniek, die was er al eens geweest. Het was een enerverende ochtend, heel gek ook af en toe. We kregen ‘les’ van een soort pater over kernkwadranten. Toevallig had ik daar voor mijn komst hier in Suriname les over gehad, dus ik wist precies hoe het in elkaar zat. De pater legde het echter heel anders uit, waardoor het vaak niet klopte. Ik heb mijn mond gehouden, totdat de directrice aan me vroeg hoe het zat. Ik gaf mijn kernkwaliteit en een daarbij behorende valkuil. Toen leken ze het te snappen. Het thema van de ochtend was identiteit, voor het geval je die vergeten was. :p Hieraan werd het woord spiegelbeeld gekoppeld. In de spiegel zou je de buitenkant van je eigen ik zien. Bijzonder! Het werd nog bijzonderder, want de echte Willeke Alberti-fans onder ons weten dat dit een lied is van haar. Spiegelbeeld. Nou, ik heb het geweten. We hebben het ongeveer 5x gezongen, ja echt, en steeds bekeken we het bijbehorende filmpje. De ochtend leek eindeloos, de man was erg langdradig naar mijn idee. De dingen die hij heeft verteld in die hele ochtend kon hij ook wel in een uurtje vertellen. Het was wel gezellig, je zat wel bij het team en zo voelde ik me ook onderdeel van het team.

Alleen dat Willeke Alberti had voor mij niet gehoeven, haha.

Dit weekend heb ik rustig aan gedaan. Zaterdag hebben we gekeken naar het Nederlands elftal, maar misschien had ik dat niet moeten doen. Pffff, wat een wedstrijd zeg. Om pissig van te worden, haha. Mijn huisgenoten zijn nog gaan stappen, ik ging lekker mijn bed opzoeken. Zondag ben ik met een paar huisgenoten gaan zwemmen, dat was echt lekker! ’s Avonds zijn we naar de Waterkant gegaan en hebben we daar wat gegeten. Ik heb al in een eerdere blog gezet dat de mensen aan de Waterkant net een tikkeltje bijzonderder zijn dan de ‘gewone’ mensen. De volgende tekst kunnen mensen als schokkend of grof ervaren.

We liepen met 8 man naar het restaurantje toe, toen we ineens hoorden: “eey meisje!” Uit een reflex draaide ik me om. “Eey dat meisje heeft een dikke kut!” Woow, wat?! Allemaal stomverbaasd keken we elkaar aan. Ik zei: “Sorry?!”, waarop hij het nog eens dom herhaalde. Juist.. Erg bijzonder wat ze hier allemaal uitkramen. Hiervan was ik toch even onder de indruk! Snel vergeten en dooooor! Het eten liet, zoals normaal hier, nog wel even op zich wachten. De vrouwelijke ober vond het allemaal ook best ingewikkeld, 8 bakra’s (nederlanders in Suriname) die allemaal wat anders wilden. Is ook moeilijk!

Gisteren ging ik weer naar stage en heb ik de hele ochtend alleen gedaan. Mijn mentor vertelde me dit toen ze de ochtend aan het openen was. Oké! Even switchen dus. Maar het ging hartstikke goed en de kinderen vonden het leuk. Mission accomplished! Vandaag was er helemaal niets meer te doen, dus zijn we eerst gaan knutselen. De kinderen hebben een grote dobbelsteen gevouwen en versierd. Dat was hun ‘paasdoos’. Hierin kregen ze allemaal een muffin die ze mochten versieren met chocopasta en hagelslag. Ja, ik vond het ook een vreemde combinatie. Maar, er waren ook paaseitjes ter versiering! Toch nog iets met pasen, haha. Het was heel leuk om de kinderen bezig te zien. Hierna zijn we gaan wandelen naar de Palmentuin, daar konden de kinderen spelen. We wandelden via Fort Zeelandia en het i love SU beeld weer terug naar school. De kinderen hebben genoten, en ik ook! Ze vertellen je de gekste verhalen en pakken steeds je hand vast omdat ze dichtbij je willen zijn. Schatjes!

Morgen krijgen de kinderen hun rapport en zijn ze al om 10 uur vrij. Ze hebben daarna vakantie, de paasvakantie. Morgenmiddag ga ik naar de Zanderij om Jesse op te halen! Ik kijk er erg naar uit!

Samen gaan we veel trips doen en laat ik hem zien wat ik allemaal doe hier. Ik heb er zin in. Dit weekend beginnen we met een weekend naar de Voltzberg en naar de Raleighvallen. Slapen in een hangmat! Ik ben benieuwd, haha.

Nog een aantal weetjes:

• Het schijnt dat je hier geen rijbewijs hoeft te hebben voor een scooter/brommer. Dat vertelde een taxichauffeur aan mij. Hmm, vandaar soms die verkeerschaos! Haha
• Het auditorium is de enige plek met airco. Erg fijn dus om daar te zijn! Ik deed daar even mijn haar los en ineens zag ik van allerlei koppies mijn kant op draaien. "Wauw juf, wat is je haar mooi!" "Mag ik het voelen?" Uhhh, nou nee, haha.
• Morgen ga ik ook de twee dozen ophalen met de spullen voor de school. Ik heb besloten om de boeken aan het einde van mijn stageperiode te geven, als afscheidscadeau. De knutselspullen neem ik wel gelijk mee. Nu is het zo dat kinderen van thuis vanalles mee moeten nemen, en dan zie je alsnog verschil tussen kinderen. (dit willen ze voorkomen door de kinderen uniformen te laten dragen).

Missen jullie me al?

Liefs, Geanne